Η νομιμοποίηση της διαφθοράς και η εγκληματική οργάνωση

Ακούω στη Βουλή πολιτικούς αρχηγούς να μιλούν για τη λειτουργία "εγκληματικής οργάνωσης" στο εσωτερικό του κράτους με αφορμή την υπόθεση της συγκάλυψης των ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών. Η φράση "εγκληματική οργάνωση" είναι βαριά, αλλά κανείς από την κυβέρνηση δεν αντιδρά. Γνωρίζουν ότι η φοβερή καταγγελία δεν θα βγει από τους τοίχους του Κοινοβουλίου, αφού έχουν τοποθετήσει σουρντίνα (χρημάτων) στα μέσα "ενημέρωσης".

Το ίδιο συνέβη και με την υπογραφή από τον Ντόναλντ Τραμπ διατάγματος για την αναστολή διώξεων κατά εταιρειών και επιχειρηματιών με βάση το νόμο «κατά της διαφθοράς».

Ο Τραμπ έδωσε στις αμερικανικές εταιρείες «άδεια διαφθοράς»! Κι όμως δεν ενδιαφέρθηκε κανείς!

Δωροδοκείστε, λαδώστε, διαφθείρετε ελεύθερα τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις άλλων χωρών, παροτρύνει ο Αμερικανός πρόεδρος.

Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή μιας αμερικανικής εταιρείας από μία ξένη κυβέρνηση δεν θα γίνεται με βάση τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία του προϊόντος της εταιρείας αλλά με βάση τη «μίζα»! Αυτό γίνεται βέβαια υπογείως, παρατύπως και παρανόμως παντού. Απλά τώρα ο Ντόναλντ Τραμπ το νομιμοποιεί. Γιατί; Γιατί δεν τον ενδιαφέρουν ούτε καν τα προσχήματα της νομιμότητας, της διαφάνειας και της ύπαρξης κανόνων. Αυτά είναι για τους… δημοκράτες. Για την ακρίβεια ο Τραμπ «αθωώνει» τους διαφθορείς, δηλαδή τις αμερικανικές επιχειρήσεις που δωροδοκούν ξένες κυβερνήσεις (διεφθαρμένες).

Όμως η νομιμοποίηση της διαφθοράς ως στοιχείο του οικονομικού ανταγωνισμού αντανακλάται και στον πολιτικό ανταγωνισμό, που ανοιχτά πλέον, γίνεται ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Τα πάντα θα κινούνται ανοιχτά και νόμιμα με βάση τη «μίζα». Γιατί η  διαφθορά είναι ένα σύνθετο σύστημα, που για να λειτουργήσει χρειάζεται τη διάβρωση των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η εικονική «σχετική ισότητα», όπως η υποτιθέμενη ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Αυτούς τους θεσμούς, το χρήμα (η διαφθορά) τους υπονομεύει και ουσιαστικά τους αντικαθιστά μ’ ένα δίκτυο παράλληλων θεσμών με οσμή μαφίας* (να η "εγκληματική οργάνωση" που λέγαμε) μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πραγματογνώμονες κ.ά.. Οι θεσμοί αυτοί προμηθεύουν στα συστημικά κόμματα εξουσίας και στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, σε εταιρείες...). 

Κοντολογίς, η εκλογική διαδικασία είναι «στημένη» και η υποτιθέμενη δημοκρατία είναι μια απλή προσομοίωση, μία φενάκη…

Γι’ αυτό η αντίθεση στην ακροδεξιά του Τραμπ και των συμμάχων του σημαίνει και διεκδίκηση της πραγματικής δημοκρατίας…

Μπορεί, άραγε, να υπάρξει μία άλλη προοπτική από αυτή της ολιγαρχίας και τη ροπή της προς το φασισμό;

Θα το ξαναπούμε, αν ο Μάης του 1968 ήταν μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τότε είχαμε την αναγνώριση του ατόμου μέσα από την ηθική της συλλογικής Πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Σήμερα, έχουμε την αμυντική δράση απέναντι στην προσπάθεια εξαφάνισης ακόμη και της αστικής δημοκρατίας, των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων καθώς και της ανοιχτής συλλογικότητας...

*Γράφει ο Πωλ Κρούγκμαν