Η νεοδεξιά κουλτούρα του μίσους...

Τάφοι συνεχίζουν να ανοίγονται κατά εκατοντάδες στη βόρεια χώρα. Στη Λάρισα υγειονομικοί ζητούν βοήθεια. Στις φυλακές της πόλης εκατοντάδες κρατούμενοι έχουν μολυνθεί με covid19. Κανείς δεν «βλέπει».

Στην πυλωτή, μία γυναίκα δέχεται χτυπήματα από τον βιαστή της. Πολλοί εξανίστανται, κραυγάζουν, διαπομπεύουν τον βασανιστή, μα, παραδόξως, πιο πολύ το θύμα!

Στον βάλτο του Καρά Τεπέ ένα τρίχρονο κοριτσάκι βιάζεται. Κανείς δεν διαμαρτύρεται. Ούτε για την κόλαση των οκτώ χιλιάδων ανθρώπων μιλάει κανείς.

Στο Κερατσίνι, ένας άνθρωπος κρεμάει το απελπισμένο κορμί του σ’ ένα δέντρο. Είναι «αλλοδαπός», γράφει μία εφημερίδα! Στη θάλασσα της Ζουίγιας, ανοιχτά της Λιβύης, τέσσερα προσφυγόπουλα ανασύρονται νεκρά από τα παγωμένα νερά. Κι αυτά είναι... ξένα, λένε εκείνοι που απεχθάνονται τον Άλλον, τον διαφορετικό, τον «καταθλιπτικό», τον «ευπαθή», εκείνοι που η ευγονική των ναζί διατηρείται σαν σαπρόφυτο στις μαραγκιασμένες ψυχές τους.

Είναι η νεοδεξιά θέαση του κόσμου, η νεοδεξιά ιδεολογία. Είναι η νεοδεξιά πρακτική που διαφέρει από αυτή των χρυσαυγιτών μόνο στον τρόπο που σκοτώνει. Γιατί αυτή δεν στρίβει το μαχαίρι στην καρδιά μία κι έξω. Οι "νεοδεξιοί" υποχρεώνουν τους ανθρώπους σε παραίτηση από τη δουλειά τους, από τον εαυτό τους, κάποτε κι από τη ζωή τους. Δημιουργούν συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού και κανιβαλισμού, εξωθούν στο αλληλοφάγωμα, όπως εκεί, στη γειτονιά του Γκύζη, δίπλα από το αρχηγείο των σερίφηδων του Χρυσοχοΐδη, όπου συμμορίες χτυπούν και ληστεύουν ντελιβελάδες.

Κοινωνικός κανιβαλισμός στου Γκύζη, αστυνομοκρατία και βία στα Εξάρχεια. Βία κρατική, βία κοινωνική, έμφυλη βία, βία εναντίον των προσφύγων, βία και μίσος παντού. Αυτός είναι ο κόσμος που μας προσφέρει η νέα δεξιά, ένας κόσμος όπου η μη επαφή θα είναι η νέα κανονικότητα.  Στον κόσμο τους τα χτυπήματα, λεκτικά και μη, είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας. Η ψυχή και η αγάπη δεν υφίστανται, ειμή μόνο ως προσωπεία, ως μάσκες. Τα συναισθήματα συρρικνώνονται γιατί δημιουργούν δυσλειτουργίες στο «σύστημα».

Τελικά, η «κοινωνική αποστασιοποίηση» λόγω πανδημίας αξιοποιείται για να ενισχύσει τον υπερατομικισμό και τον ναρκισσισμό, για να διαλύσει τις συλλογικότητες και την αλληλεγγύη που τις τρέφει. Γι’ αυτό οι νέοι αντιδρούν, γι’ αυτό θα συνεχίσουν να βγαίνουν στις πλατείες, γι’ αυτό θα συνεχίσουν να φιλιούνται παράνομα, κρατώντας ζωντανή τη σπίθα ενός κόσμου, χωρίς βία, χωρίς ρατσισμό, χωρίς το φασισμό της καθημερινότητας, χωρίς ελεφαντιασμένες ψυχές πρισμένες από μίσος…

*Προσφυγόπουλο στη Λέσβο, η φωτογραφία είναι αρχείου