Η μικρή λύκαινα...

Την βρήκε προχτές να τουρτουρίζει στην πλατεία.
Την λυπήθηκε και την πήρε σπίτι.
Δύο μηνών μικρή λύκαινα (όπως αποδείχτηκε).
Φατσούλα.
Δεν μπορούσε όμως να την κρατήσει.
Οι δεσμεύσεις θέλουν και συνέπεια και χώρο και δυνατότητα.
Ιδιαίτερα όταν αφορούν ζωές.
Πάσης φύσεως ζωές.
Έμεινε ξάγρυπνη δυο βράδια να την προσέχει.
Λιώσαμε στα τηλέφωνα και στα παρακαλετά.
Κλάματα εγκλωβισμού.
Σκυλίσια και ανθρώπινα μαζί.
Πήραμε ένα κάρο κόσμο τηλέφωνο.
Φιλοζωικές, καταφύγια, φίλους, γνωστούς, συγγενείς.
Δεν βρισκόταν πουθενά λύση.
Τελικά, το αναπάντεχο έδωσε την λύση.
Η σκυλίτσα, βολεύτηκε. Ευτυχώς.
Και γι’ αυτήν και για εμάς.

Σε ετούτη την κωλόπολη, αν δείξεις ευαισθησία, την έβαψες.
Το τίμημα σε ξεπερνάει.
Σε ισοπεδώνει.
Οπότε, μην αναρωτιέσαι για την γυαλάδα στο μάτι, τα τσιτωμένα βλέμματα, το σφιγμένα χείλη και το σκιαχτερό ύφος.
Άμυνα είναι ρε, 
Ή αλλιώς· επιβίωση...