"Η μελαγχολία είναι σαν ένας πόνος στο μυαλό"

Από παιδί είχα μιαν αγάπη στα κείμενα που με δοκίμαζαν. Κι έγραφα κι εκθέσεις που δοκίμαζαν τις δασκάλες μου και τους καθηγητές μου αργότερα. " Μην είσαι τόσο σκληρή " μου γράφανε από κάτω. Σκέφτομαι λοιπόν πως την παρηγοριά αλλιώς την εννοώ εγώ κι αλλιώς οι άλλοι. Για μένα παρηγοριά είναι να κοιτάς κατάματα τη γύμνια σου και να μην αποστρέφεις το βλέμμα, να βλέπεις το συκώτι σου στα νύχια του αετού και να λες. "Δεν πειράζει. Αυτά είναι τα παράσημά μου." Να αγαπάς τις πληγές σου και συμφιλιωμένος μ' αυτές να πορεύεσαι. Αυτή η παρηγοριά δεν έχει καμία σχέση με τη θετική σκέψη των χαζοχαρούμενων . Πιο πολύ μοιάζει με χαστούκι στο μυαλό. Το παραδέχομαι.

Δημοτικό πήγαινε ακόμη ο γιος μου , όταν μου είπε μια φράση σπάνιας ενόρασης, από αυτές που μόνο τα παιδιά με τη γνήσια σοφία τους μπορούν να συλλάβουν.

" Η μελαγχολία είναι σαν ένας πόνος στο μυαλό."

Αυτήν τη μελαγχολία που κάνει το μυαλό να πονάει ψάχνω στα βιβλία που διαβάζω. Αυτήν βρήκα στον Γιώργο Χειμωνά, στον Ντοστογιέφσκι, στον Καρυωτάκη, στην Αχμάτοβα, στον Αλπέρ Καμύ, στον Φερνάντο Πεσσόα.