Η Μαρία είναι νεκρή...

Αν η προσφυγιά είχε φωνή θα ήταν η κραυγή της μάνας που μοιρολογάει το νεκρό παιδί της, κρατώντας το άψυχο σώμα του μέσα στο παγωμένο νερό του Έβρου.

Αν η υποκρισία είχε φωνή θα ήταν η προσφώνηση «Καλή Παναγιά», την ώρα που μια 5χρονη προσφυγοπούλα με τ’ όνομα Μαρία, το όνομα της Παναγιάς, τι ειρωνεία (το κοριτσάκι που βλέπετε στην εικόνα), είναι νεκρή από τσίμπημα σκορπιού και το άψυχο σώμα της παραμένει άταφο, βυθισμένο στο νερό για να διατηρηθεί, από το βράδυ της Δευτέρας.

Ακόμα ένα 9χρονο κορίτσι, η αδερφή της Μαρίας, κινδυνεύει.

Αλλά εμείς…

Μ’ ένα «Καλή Παναγιά», ξεμπερδεύουμε!

Η κουλτούρα της αλληλεγγύης και η συλλογικότητα ως νόημα και περιεχόμενο της ζωής των «κάτω» εξαερώνονται. Απέναντι σ’ αυτό το κενό δεν έχει απομείνει τίποτ’ άλλο πέρα από τον εαυτό που καθρεφτίζεται στις σέλφι, που αυτοπαραμυθιάζεται με τις autofiction ιστορίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ενίοτε δονείται στιγμιαία από τον άδικο θάνατο ενός παιδιού.

Έχουμε πέσει στην παγίδα του Νάρκισσου με τα μαγικά καθρεφτάκια-κινητά του. Εκεί όπου υπερεπενδύουμε σε εγωπάθεια, σε αυτολατρία, σε ναρκισσισμό των μικρών διαφορών και κατανάλωση ατέλειωτων Like!