Η μάνα των παιδιών του κόσμου

Αρχές Δεκέμβρη του 1983, πρωτοετής φοιτητής, ζούσα απ' τις αρχές του Σεπτέμβρη έναν ...ολόκληρο όροφο κάτω από μια αγαπημένη εξαδέλφη της μαμάς μου (για κάποιο λόγο, κατά δήλωση της μητέρας που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη εκείνο το διαμέρισμα, εκείνη τη χρονιά, ήταν μακράν το καλύτερο από τα διαθέσιμα για φοιτητές, μόνο βραβείο σε αρχιτεκτονικά περιοδικά που δεν είχε πάρει..., αν χρειάζονταν βέβαια και αυτό θα επιστρατεύονταν στα επιχειρήματα κάλυψης της αγωνίας της).
Επιστρέφοντας κάποιο απόγευμα στο σπίτι, σ' ένα μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας, ακριβώς απέναντι απ' αυτό της θείας, είδα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν πλεγμένα στα κάγκελα κι ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δένδρο στολισμένο στη γωνιά του μπαλκονιού ν' αναβοσβήνει κι αυτό, βαλμένο σε θέση που να φαίνεται απ' όλο το στενάκι, έλαμπε από φως το μπαλκονάκι του δεύτερου ορόφου. Ήθελες δεν ήθελες το βλέμμα σου πήγαινε εκεί. Πολύ περισσότερο που το '83 δε συνηθίζονταν ούτε οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί απ' τις αρχές του μήνα, ούτε αυτή τους η έκταση.
Ανέβηκα και ρώτησα τη θεία μου, που, παρεμπιπτόντως, με φρόντιζε κοντά στο επίπεδο παρεξήγησής της με τα ξαδέρφια μου. Θυμάμαι σα να 'ναι τώρα την απάντηση της:
Είναι Γιώργο μου η κυρία (δε θυμάμαι το όνομα της, καμία σημασία δεν έχει), μια πολύ καλή γυναίκα που ζει χρόνια εδώ με τον άντρα της, δεν τους έδωσε ο Θεός παιδιά (είχε βλέπετε και πολύ στενή σχέση με την εκκλησία η θεία μου, έτσι δεν έχανε ευκαιρία να κάνει την προσπάθειά της να μου περάσει τα υπόρρητα μηνύματα) και στολίζει κάθε Χριστούγεννα απ' την αρχή του μήνα το μπαλκόνι της, για τα παιδιά, να το βλέπουν τα παιδάκια της γειτονιάς και να χαίρονται.
Μητέρες, μαμάδες, μάνες, και οι τρεις της πραγματικής ιστορίας μου, με κεφαλαία γράμματα. Με λίγο πιο έντονα κεφαλαία η τρίτη!