Η κραυγή...

Θέλω να μπήξω φωνή, για τη μάνα της 12χρονης που παραμένει στη φυλακή, ενώ ο παιδεραστής και ο βιαστής είναι έξω, για την ταχύτατη κρίση των δικαστών υπέρ των κορακιών, ενώ ο άμοιρος συνταξιούχος κάνει έκκληση για το σπίτι που του εκπλειστηριάζουν τ’ αρπακτικά, για την συνεργασία της κρατικής μαφίας με τη Greek Mafia, για τις κυβερνήσεις που επιτρέπουν στους ολιγάρχες το λαθρεμπόριο καυσίμων, για τη fake δημοκρατία, για την Τουρκάλα Λάλε Αλατλι, που ζει στην Ελλάδα όπου έχει σπουδάσει την ελληνική γλώσσα, μεταφράζει ελληνική λογοτεχνία και ποίηση, εργάζεται και μετέχει ενεργά στην κοινωνία, κι όμως, το ελληνικό κράτος τη θεωρεί ξένη! Για την αδικία και τον εμπαιγμό των καλλιτεχνών. Για την αδικία στον Τεντόγλου από τους εμπόρους της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου. Για τους αθλητές που ζουν και αθλούνται στον Άγιο Κοσμά και η κυβέρνηση τους πετάει στο δρόμο.

Μα πιο πολύ θέλω να μπήξω φωνή για το μαρτύριο των ηλικιωμένων στο κολαστήριο του Κορυδαλλού, σε όλα τα κολαστήρια που λειτουργούν με την άδεια και τη συνενοχή του κράτους.

Σκέφτομαι το μαρτύριο και την αγωνία τους, το χρόνο να σταματά, την οδύνη τους να μακραίνει… την αδικία ενός τέτοιου τέλους.

Γι’ αυτό προτείνω μια Κραυγή-διαμαρτυρίας σε όλες τις πλατείες, μια Κραυγή όπως αυτή που περιγράφει ο Οκτάβιο Παζ στο Λαβύρινθο της Μοναξιάς. Τότε η φωνή έλεγε ‘Θάνατος στους σπιρουνοφόρους’, τώρα θα λέει «φέρτε πίσω τις ζωές που μας κλέψατε».

Μέσα από τη συλλογική Κραυγή επανοικειοποιούμαστε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ανασυστήνουμε το ταπεινωμένο και θρυμματισμένο πρόσωπό μας, λέει ο Χαλαγουέι. Αλλά για να υπάρξει Κραυγή πρέπει να υπάρξει σιωπή, και για να υπάρξει σιωπή πρέπει να υπάρξει λόγος, λέει ο Οκτάβιο Παζ.

Και ο λόγος υπάρχει: είναι η αδικία, είναι η ταπείνωσή μας, είναι η διεκδίκηση του Προσώπου μας, της αξιοπρέπειάς μας….