Η κοινωνία-στρατόπεδο

Έχουν χρήματα από παραγωγικές και μη παραγωγικές δραστηριότητες αλλά έχουν και ομάδες και μέσα ενημέρωσης. Τι τα χρειάζονται τα τελευταία; Ο Λέστερ Θόροου, εδώ και χρόνια, έγραφε ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν ποδοσφαιρικές ομάδες, μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης και διαθέτουν τα πακέτα ψήφων των «κάτω» είτε είναι οπαδοί της ομάδας είτε εργαζόμενοι στο εργοστάσιο είτε τηλεθεατές του μέσου ενημέρωσης.

Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν έλεγε ότι το πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων» και ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Ναι, «ανταγωνισμός στη διαφθορά»! Το βλέπουμε και στην Ελλάδα: Η διαφθορά τείνει να αντικατασταθεί από μια νέα διαφθορά που είναι ένα δίκτυο θεσμών και παραθεσμών με οσμή μαφίας μέσω των οποίων αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες. Αυτό δεν συνέβη τώρα, αλλά συνεχίζει να υπάρχει με νέους πρωταγωνιστές.

Οι ίδιοι οι θεσμοί συντηρούν το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό των χουλιγκάνων –που ασκούν την παραδοσιακή βία των νταήδων μέσα κι έξω από τα γήπεδα- αλλά και των διανοουμένων καθώς και των ακτιβιστών κρούσης που ασκούν τη λεκτική βία του διασυρμού και εν γένει του μιντιακού «μπούλινγκ» αλλά και του «μπούλινγκ» του δρόμου. Η σύνθεση και των δύο συνιστωσών δημιουργεί τις νεοναζιστικές ομάδες τύπου Cobat 18 και Χρυσή Αυγή, που απαρτίζεται από ένα είδος «ανθρωπιδών», από ένα νέο είδος άσκεφτου νευρόσπαστου, του οπαδού-ζόμπι, του φανατικού, εντέλει του φασίστα. Οι ομάδες αυτές είναι εντεταλμένες να ελέγχουν την κοινωνία(δημιουργώντας συνθήκες «στρατοπέδου»). Τώρα την «κοινωνία-στρατόπεδο» την έχουν αναλάβει οι σερίφηδες του Χρυσοχοΐδη και τη λεκτική βία η «σοβαρή Χρυσή Αυγή».