Η επανάσταση είναι διαρκής...

Στον Ευαγγελισμό, άνθρωποι πεθαίνουν στα ράντζα. Απέναντι, φωταψίες και γιορτές. Εδώ το πένθος, εκεί η αισθητική απόλαυση. Εδώ ο θάνατος ελλείψει εμβολίων και ΜΕΘ, εκεί η λαμπερή ζωή των κυνικών. Εδώ η οδύνη και το πένθος, εκεί η ηδονή του κέρδους. Εμβληματικό «τοπόσημο» εκεί, μνήματα εδώ. Οι σημερινοί εξουσιαστές γιορτάζουν την «αρχαία ανυπακοή», ενώ η νέα, αυτή που στρέφεται εναντίον τους, τσακίζεται με τα κλομπ του Χρυσοχοΐδη.    

Γι’ αυτό λέω πως η πίστη σε όποιο θεό, σε όποια πατρίδα, σε όποιο «ιδανικό», που έχει ανάγκη το θάνατο για να υπάρξει, που θεωρεί ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι περιττοί, είναι απολύτως φασιστική. Όσο υπάρχουν τέτοιες πίστεις, τόσο οι άνθρωποι θα αντιστέκονται.

Γι’ αυτό λέω πως καλύτερα γιορτάζουν την επανάσταση, καλύτερα τιμούν τους επαναστάτες κάθε εποχής, οι σημερινοί «χαΐνηδες», οι σημερινοί ανυπάκουοι, οι τωρινοί επαναστάτες, οι νέοι των δραματικών σχολών που ξυλοκοπήθηκαν χθες στο Σύνταγμα, οι νέες και οι νέοι που κατεβαίνουν στους δρόμους, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή, όσες και όσοι αρνούνται να είναι ένα εξάρτημα της «μηχανής» και αντιπαλεύουν το μεγάλο αλλά και το μικρό, καθημερινό φασισμό.

Τιμούν την επανάσταση όσες και όσοι κάνουν την μεγάλη αλλαγή στο μυαλό και στη συμπεριφορά τους, όσες και όσοι παύουν να σκέφτονται με τον τρόπο των «κυρίων» τους. Γιατί όπως έγραφε Λέων Τολστόι: «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…»(Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα).

Η τιμή στην επανάσταση και τους επαναστάτες, λοιπόν, δεν γίνεται με μνημόσυνα, αλλά με διαρκή επανάσταση για δικαιοσύνη και ισότητα, για ανθρωπιά…