Η ελπίδα...

Η ομορφιά διαδηλώνει στους δρόμους της Άρτας, τραγουδάει στα περίκλειστα σχολεία όλης της Ελλάδας, απαντάει στην ασχήμια στον Άλιμο, στις ύβρεις και τις σάπιες ψυχές στα Καμένα Βούρλα, μιλάει με λόγο καθαρό, σαφή, ορθολογικό.

«Ποιος σας υποκινεί;» ρωτάει το ενεργούμενο της λίστας Πέτσα και όλων των «λιστών».

«Η κυβέρνηση»! έρχεται σαν κεραυνός η πληρωμένη απάντηση. Αν κάποιος μας υποκινεί, είναι η ανεύθυνη πολιτική της κυβέρνησης, που μας στοιβάζει ανά 27 στις αίθουσες, που δεν διορίζει καθηγητές, που μας δίνει μάσκες σεντόνια, λέει με ήρεμο τόνο και όμορφο λόγο ο μαθητής Ξάνθος Γερμανάκος από το Πέραμα.

Είναι η ελπίδα που ανθίζει, στο Παγκράτι, στο Πέραμα, στην Άρτα, σε όλες τις γειτονιές. Είναι οι κοινότητες του αγώνα και της αλληλεγγύης, που απορρίπτουν τον πολιτισμό της κατανάλωσης, της εικόνας και της ναρκισσιστικής κοινωνίας. Είναι οι νέοι που έρχονται για να μας πουν ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση πλούτου, ότι τα χρήματα δεν μας κάνουν περισσότερο ελεύθερους και αυτόνομους, ότι το παρόν σύστημα του κέρδους καταστρέφει τον πλανήτη και τον άνθρωπο. 

Προτάσσουν την οικονομία του μοιράσματος και της αλληλεγγύης*. Δεν καταναλώνουν αλλά συνεργάζονται και συνεισφέρουν. Μοιράζονται τις γνώσεις τους. Για την τροφή προτιμούν την αγορά από τα μαγαζιά συνεταιρισμένων αγροτών. Δεν θέλουν να δουλεύουν με τον εξαντλητικό τρόπο των γονιών τους και χωρίς καμία αναγνώριση. Δεν θέλουν το «Μπουλό, Μετρό, Ντοντό» (δουλειά, μετρό, ύπνος). Θέλουν να ζήσουν διαθέτοντας χρόνο για τον εαυτό τους, για να συναντηθούν με τους φίλους τους, για να διαβάσουν, να σκεφτούν, να ονειρευτούν. Απεχθάνονται τις «σκατένιες δουλειές»(“bullshit jobs”), τις γραφειοκρατικές χωρίς καμία ή με ελάχιστη χρησιμότητα, και προτιμούν αυτές που έχουν νόημα και για τις οποίες θα είναι περήφανοι/ες. Καταναλώνουν λιγότερο και αρνούνται την επιθυμία να θέλουν όλο και περισσότερο, το περίφημο «αυτοαναλωνόμενο πάθος»** του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Έτσι, σιγά σιγά οι καταναλωτικές συνήθειες εξαφανίζονται. Κι αυτό τους δίνει το αίσθημα του αυτοελέγχου της ύπαρξής τους.  

Οι κυβερνώσες ελίτ δεν φαίνονται ακόμα να επηρεάζονται από τη νέα κουλτούρα του μοιράσματος και της αλληλεγγύης. Αλλά έρχεται ο Jose Mujica, ο πρόεδρος της Ουρουγουάης(2010-2015) για να δώσει ένα νέο παράδειγμα, να καταγγείλει τη λογική του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού, που έχει τεράστιο ανθρωπολογικό και περιβαλλοντικό κόστος. Αυτός ο πάμπτωχος πρόεδρος, ο πρώην Τουπαμάρο, με 12 χρόνια στη φυλακή, δεν έπεσε στην παγίδα της εξουσίας και μας λέει: «Μαθαίνουμε περισσότερα από την οδύνη και την μοναξιά παρά από την επιτυχία και την ευημερία […] αν δεν προσέξουμε, οι δημοκρατίες θα καταλήξουν να μοιάσουν στις μοναρχίες».

Γι’ αυτό η πραγματοποίηση του συνθήματος «κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά», είναι η απάντηση, είναι η νέα κουλτούρα, είναι ο ανθρώπινος τρόπος ζωής απέναντι στην απανθρωπιά και τη σήψη από μίσος. Γιατί ό,τι μοιράζεται είναι πιο όμορφο...   

 *Marie-France Hirigoyen, Les Narcisse ils ont pris le pouvoir, 2020, La Decouverte

**Ρίτσαρντ Σένετ, η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού (Σαββάλας)