Η δική μου Αγία

Έφτασε τα 90 της, η δική μου η Αγία και πέθανε πλήρης ημερών στο νησί της. Δεν την ήξερε ο κόσμος ως τα βαθιά γεράματά της τη δική μου την Αγία μέχρι που μια φωτογραφία της καθισμένη σ' ένα παγκάκι κοιτώντας ένα μωρό που πίνει το γάλα του, ένα τόσο δα μωρό που μόλις έχει φτάσει με μια βάρκα από τον τόπο του που εχθρικός ήταν πια για αυτό, έκανε τον γύρο του κόσμου. Παιδί προσφύγων ήταν κι η δική μου η Αγία. Κι όταν έφτασε η προσφυγιά για άλλους στον τόπο της η δική μου η Αγία, άνοιξε το σπίτι της κι έφτιαχνε ζεστό τσάι στους εθελοντές, στους γιατρούς, στους "ξένους" η δική μου η Αγία. Νανούριζε τα μωρά στην αγκαλιά της η δική μου η Αγία. Καθόταν ώρες λένε αυτοί που τη γνώρισαν, ακόμα κι όταν έκανε κρύο, φτιάχνοντας φαγητό και στεγνώνοντας τα μωρά. Παρηγορούσε τις μανάδες που έφταναν στο μέρος της η δική μου η Αγία. Έδινε τις κουβέρτες της η δική μου η Αγία για να ζεσταθούν. Η δική μου η Αγία φορούσε  απλά ρούχα, είχε γκρι μαλλιά, ρυτίδες στα χέρια και στο πρόσωπο. Είχε ζεστά μάτια η δική μου η Αγία κι ένα τρυφερό χαμόγελο που αγκάλιαζε της γης τους κατατρεγμένους. Μαρίτσα. Μαρίτσα τη λέγανε την δική μου την Αγία. Η γιαγιά των προσφύγων, η Μαρίτσα, είναι η δική μου Αγία.
Γιαγιάκα Μαρίτσα "εδώ θα μείνει για πάντα το ζεστό το πέρασμά σου"
(Η φωτογραφία από το χρονολόγιο του εθελοντή γιατρού Michael-John Von Hörsten που καθόταν ώρες στο σαλόνι της πίνοντας ένα τσάι που του είχε φτιάξει εκείνη για να τον ξεκουράσει)