Η γιορτή της μοιρασμένης χαράς

Αποκριά. Η κορυφαία γιορτή της αντιστροφής, όπου για μια τελετουργική στιγμή επιτυγχάνεται η κοινωνική ισότητα. Είναι τότε που ο κολίγος χουφτώνει την αρχόντισσα, και αναθερμαίνεται η ελπίδα ότι ο ελληνικός σωρείτης δεν ψεύδεται, ότι κάποια στιγμή «Θα γυρίσει ο τροχός…»!

Τι γίνεται όμως σήμερα; Στην εποχή του Homo festivus, της τεχνητής διαφάνειας, της ομοιογενοποίησης και της εικονικής άρσης των διαχωριστικών γραμμών, η αποκριά όπως κάθε «κάθ-αρση»(Καθαρή Δευτέρα) και αυτοκάθαρση, έχει απολέσει το νόημά της. Η γιορτή, που σώζει από τη βία της συσσώρευσης με τη θυσία του περίσσιου, στη σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης υπερσυγκέντρωσης δεν υφίσταται. Η αντιστροφή δεν επισυμβαίνει ούτε στα «ψέματα» κι έτσι δεν υπάρχει η βασική προϋπόθεση του χιούμορ και του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού. Ακόμα και οι μάσκες δεν σημαίνουν πλέον τίποτ’ άλλο ειμή μόνο την υποκρισία, δηλαδή κάτι πέρα και πάνω από το δημιουργικό ψέμα, που υποδηλώνει ή τονίζει την αλήθεια.

Γιατί, σε ποια αλήθεια, ή, ακόμα, σε ποιο ψέμα να πιστέψει, σήμερα, ένας άνεργος νέος, που δεν βρίσκει νήμα και νόημα στη ζωή του; Δεν υπάρχουν ούτε αλήθειες ούτε οραματικά ψεύδη, σήμερα. Μόνο η γιορτή ως ζώσα ανάμνηση. Η Vita Activa. Η πράξη της γιορτής. Το ταξίδι στη συλλογική χαρά, που αναθερμαίνει την προτίμηση στη μοιρασμένη χαρά του Εμείς σε βάρος της μαραγκιασμένης «χαράς» του εγωτικού τσιγκούνη. Γι’ αυτό λέω σήμερα να πάω εκεί όπου ο χρόνος, αυτός ο απαθής φονιάς, εξακολουθεί να καταργείται μέσα και μέσω της γιορτής, εκεί όπου ακόμα αυτή διατηρεί το στοιχείο της πραγματικής άρσης και της αναγέννησης των αισθημάτων και του ηθικού των ανθρώπων, που δοκιμάζονται σκληρά…