Maria Louka (Fb)
Χθες το βράδυ γύρισα σπίτι μου με μάτια που έκαιγαν, κάποιοι άνθρωποι γύρισαν βρεγμένοι/ες από την αύρα και κάποιοι δε γύρισαν, οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ. Χωρίς καμία απολύτως αφορμή. Σκεφτόμουν πόσες φορές έχουμε συζητήσει με φίλες την ανασφάλεια, το στρες, το φόβο αλλά και τη ντροπή γι’ αυτά τα συναισθήματα που μας έχει προκαλέσει η αστυνομική βία. Διάβασα την ιστορία της γυναίκας που έχει κακοποιηθεί από τον Δόξα. Όχι ολόκληρη. Δε μπόρεσα. Κατάλαβα όμως.
Η ντροπή είναι κοινό στοιχείο στην έμφυλη και την αστυνομική βία. Άλλωστε η ίδια η Αστυνομία ενσαρκώνει την τοξική αρρενωπότητα σε ύψιστο βαθμό. Το ξέρουμε πολύ καλά θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που σφίγγεται το στομάχι μας αν χρειαστεί να περάσουμε μπροστά από μια διμοιρία.
Όταν έχεις κακοποιηθεί ντρέπεσαι, επειδή κακοποιήθηκες. Σκέφτεσαι ότι μπορεί να φταις, ότι μπορεί να έκανες λάθος επιλογή, ότι μπορεί να μη φάνηκες αρκετά αποφασιστική ή δυνατή. Ντρέπεσαι για τον τρόπο που θα σε αντιμετωπίσουν οι άλλοι, για την καχυποψία ή την αμφισβήτηση ή τη λύπη τους. Ντρέπεσαι για το φόβο σου.
Η ντροπή είναι βασικός μηχανισμός ψυχοκοινωνικής καταρράκωσης των επιζωσών/ επιζώντων. Έχουμε δικαίωμα να φοβόμαστε, να παγώνουμε, να έχουμε αντιφάσεις όταν βιώνουμε βία. Καμία ντροπή. Η ντροπή πρέπει να επιστρέψει εκεί που ανήκει. Στα καθάρματα αυτού του κόσμου, με ή χωρίς στολή. Κι εμείς να επιστρέψουμε η μια στην αγκαλιά της άλλης για να βρούμε αλληλεγγύη, κατανόηση και επούλωση.
Αυτά τα κορίτσια χθες τα συνέλαβαν αγκαλιασμένα.
Δε θα καταφέρουν να τα νικήσουν ποτέ.
*Φωτογραφία Alexandros Katsis
