Η βία παντού...

Υγρή νύχτα. Πρέβεζα. Η θάλασσα του αποτυχημένου διαβήματος. Η λεύκα όπου ακούμπησε για τελευταία φορά το σώμα του, πριν το εγκαταλείψει τελεσίδικα, ο ιδανικός αυτόχειρας Τα παιδιά, πριν χρόνια, που αναζητούσαν κάποιον κύριον Καρυωτάκη ανάμεσα στους τηλεοπτικούς αστέρες. Τα παιδιά, τώρα, μπροστά από τη σκηνή του «Νερού και του Ονείρου». Και η ευτραφής κυρία με τους χοντρούς τρόπους, που αρπάζει από τους ώμους ένα απ’ αυτά και του ζητάει βιαίως –για λόγους… σεβασμού και ευγενείας!- να της παραδώσει τη θέση του. Ευτυχώς το παιδί δεν ήταν μόνο και η κυρία αποχώρησε ηττημένη. Πρόσκαιρα. Γιατί επανήλθε με το τρόπαιο-καρέκλα ανά χείρας. Την τοποθέτησε μπροστά-μπροστά και έριξε πάνω της όλα τα περίσσια κιλά της λιπώδους ψυχής της. Από τα μάτια της ξεχείλιζε η βία…

Το ίδιο βράδυ, όπως κάθε βράδυ, χωρίς μουσική υπόκρουση και μελωμένα στιχάκια, ένα προσφυγόπουλο πουλάει το σώμα του για πέντε ευρώ. Ίσως και την ψυχή του. Κάποιοι, προς στιγμήν, φωνασκούν: «τον εισαγγελέα! Τον εισαγγελέα!». Ύστερα αποσύρονται ήσυχοι, όπως αυτοί που έχουν κάνει το καθήκον τους.

Μια νέα γυναίκα «στραγγαλίζεται» από τον μαφιόζο εργοδότη της. Το σωματείο θα εκδώσει τη συνήθη ανακοίνωση, και πάει… Ως τον επόμενο φόνο.

Ένα κορίτσι δέχεται αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα του βιαστή της. Πολλοί εξανίστανται, κραυγάζουν, διαπομπεύουν τον βασανιστή, μα, παραδόξως, πιο πολύ το θύμα. Βία στη βία. Βία διαπροσωπική, βία κοινωνική.  

Και η βία να συνεχίζεται παντού, όπως στις «Άγριες Φράουλες» του Ίγκμαρ Μπέργκμαν, εκεί όπου το ζευγάρι, με τα ντοσιέ του διαζυγίου στα χέρια, φιλονικεί άγρια κι ύστερα το ίδιο άγρια κάνει σεξ. Τα σώματα έρχονται σε επαφή, οι ψυχές ποτέ. Στη σχέση του ζεύγους το συναίσθημα δεν έχει θέση, μόνο η φυσική επαφή είναι δυνατή. Τα χτυπήματα και οι ταπεινώσεις είναι ο μόνος τρόπος προσέγγισης. Η ζωή είναι ρυθμισμένη σύμφωνα με την υλική αξία και την ευχαρίστηση. Η ψυχή και η αγάπη δεν υφίστανται, ειμή μόνο ως προσωπεία, ως μάσκες. Η αγάπη δεν υπάρχει. Το συναίσθημα σ’ αυτόν τον κόσμο του κανιβαλικού ανταγωνισμού και της ακραίας υλικής ανάπτυξης, που οδηγεί στην καταστροφή, δεν υφίσταται. Η ψυχή συρρικνώνεται καθώς δημιουργεί δυσλειτουργίες στο «σύστημα». Και με μαραγκιασμένη ψυχή η σμίξη δεν είναι δυνατή. Τότε τον λόγο έχουν τα ψυχοτρόπα, οι γιατροί της ψυχής και οι χημικοί ζουρλομανδύες. Αλλά και πάλι γιατρειά δεν έχει, μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση της οδύνης. Γιατί όταν δεν υπάρχει μια ψυχή για να δεις την ψυχή σου, όταν δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που να σε αναγνωρίζει, τότε τρελαίνεσαι. Και είτε εξωστρέφεις τη βία σου και γίνεσαι φονιάς, είτε την ενδοβάλεις και γίνεσαι αυτόχειρας. Αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει ζωή για σε…

Σοδάδ, Σοδάδ. Όχι δεν είναι η Σεζάρια Εβόρα, αλλά ένα νέο κορίτσι από την Πρέβεζα που τραγουδάει, στη σκηνή της Όπερας του Νερού και του Ονείρου, κρατώντας ζωντανή τη σπίθα ενός άλλου κόσμου, χωρίς βία, χωρίς Ηριάννες στη φυλακή, χωρίς Heather Heyers στο χώμα, χωρίς ρατσισμό, χωρίς το φασισμό της καθημερινότητας, χωρίς ελεφαντιασμένες ψυχές πρισμένες από μίσος…

Το τραγούδι τελειώνει. Το πλήθος χειροκροτά. Δεν έχει άλλο τρόπο. Δεν ξέρει να τραγουδά, ούτε να μιλάει...