Η ατίμωση της δημοκρατίας

      Όταν ένας υπουργός ζητάει συγνώμη από έναν επιχειρηματία δημοσίως, επειδή δεν ευοδώθηκε από το κοινοβούλιο μια ιδιωτική υπόθεση, τούτο συνιστά πράξη ακραία επονείδιστη για τον ίδιο, αλλά κυρίως συνιστά, πέραν πάσης αμφιβολίας, πράξη ατιμωτική για το πολίτευμα και τον κοινοβουλευτισμό. Όταν μάλιστα απευθύνεται (στον ενικό παρακαλώ, σαν να διεκπεραίωνε προσωπική υπόθεση) στον επιχειρηματία υποσχόμενος ότι το «ατύχημα» δεν θα επαναληφθεί (τίνι τρόπω άραγε;), ομιλώντας δηλαδή ως εκπρόσωπος αν όχι ως αρχηγός της Κ.Ο. της Ν.Δ, τότε η ατίμωση αντανακλά προσωπικά σε κάθε μέλος αυτής της κοινοβουλευτικής ομάδας, αλλά και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Με λίγα λόγια ο Άδωνις Γεωργιάδης ζητώντας συγγνώμη, με τον τρόπο που το έκανε, από τον Γιάννη Κουρτάκη, επειδή δεν πέρασε το αίτημα άρσης ασυλίας του Παύλου Πολάκη, διέπραξε ατιμωτική βεβήλωση του κοινοβουλίου, βαραθρώνοντας κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ανεξαρτησίας, συνείδησης και γνώμης των κοινοβουλευτικών ανδρών και γυναικών της ΝΔ, αλλά και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αυτοί είναι οι επιφορτισμένοι με το ύψιστο καθήκον της Νομοθετικής Εξουσίας; Αυτά τα κατάπτυστα από τον Άδωνη Γεωργιάδη έρμαια για τα οποία απολογείται και υπόσχεται; Συναισθάνεται κανείς τους την βαριά βλάβη, την ντροπή που βαραίνει τους ώμους όλων ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως του τι έπραξαν σχετικά με την άρση ασυλίας; Αντιλαμβάνονται ότι ο Γεωργιάδης εμφάνισε το σύνολο της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής ομάδας, ως εσμό αποτελούμενο από δικά του ενεργούμενα; Αδράνησε λέει και γι’ αυτό έγινε «το κακό». Δηλαδή θα τους έσερνε από το αυτί και θα τους υποχρέωνε να ψηφίσουν όπως αυτός ήθελε;

Κι αν όμως αυτό το ατιμωτικό συμβαίνει με μια υπόθεση άρσης ασυλίας, φαντάσου τι γίνεται με τα σοβαρότερα. Δηλαδή Novartis, Παπαγγελόπουλος, Τουλουπάκη, μυστικά κονδύλια, Ελληνικό, απευθείας αναθέσεις και δεν συμμαζεύεται. 

Η κατάσταση λοιπόν εμφανίζεται απελπιστική, επειδή αποτελεί φανέρωμα μιας γενικότερης ατίμωσης της δημοκρατίας που την πληρώνει ο λαός και ο τόπος. Και επειδή δεν μοιάζει να ταράζεται κάποιος, ούτε ο πολλά… πολύς Κυριάκος Μητσοτάκης, καιρός να αντιδράσουμε. Τουλάχιστον για να ξεπλύνουμε την ντροπή της ατίμωσης. Κι αυτή στον δικό μας πατριωτισμό επαφίεται. Γιατί όσο την αφήνουμε στον δικό τους, ζήτω που καήκαμε. Κυριολεκτικώς. Όπως στην Μόρια, όπου απανθρακώνεται η δημοκρατία, κυνηγημένη μαζί με τους κυνηγημένους.