Η ασχήμια έχει ρίζες που κρατάνε χρόνια

Επόμενη ημέρα του σεισμού του 1999.

Τρέχοντας μπουκάρω στην πολυκατοικία που είναι ετοιμόρροπη, να προλάβω να βγάλω μια βαλίτσα με ρούχα για τους γονείς μου, τα βιβλιάρια υγείας τους, τις ταυτότητες τους.
Ακριβώς στην είσοδο, κλαίγοντας η μάνα μου προσπαθεί μάταια να με αποτρέψει.

Την δεύτερη ημέρα, η φωτογραφία μας, μαζί με ενός γείτονα που κατεβάζει το ψυγείο του, φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδο συγκεκριμένης φυλλάδας ευρείας κυκλοφορίας, με τεράστιο τίτλο: «ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΣΕΙΣΜΟΠΑΘΩΝ».
Η φωτογραφία και ο τίτλος, μαθαίνουμε πως είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ επιλογή του εκδότη της.

Ο γείτονας κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό, στην δουλειά του τον βρίζουν όλοι. Ξεκινάει μήνυση στον εκδότη και αρχισυντάκτη της φυλλάδας που είναι το ίδιο πρόσωπο, μαζί κι εγώ. Σκοπός μας, να επανορθώσει, να ζητήσει δημόσια συγνώμη, να πληρώσει αποζημίωση, να πάει φυλακή, να κλείσει η φυλλάδα του. Απίστευτη οργή. Κανονικό ΜΙΣΟΣ. Με όλα τα παρελκόμενα.
Ο φίλος δικηγόρος μου είπε τότε πως –σε αντίθεση με τον γείτονα- δεν έχουμε πολλές ελπίδες, επειδή φαίνονται μόνο το ένα τρίτο των χαρακτηριστικών μας, ενώ ο γείτονας είναι πλήρες και ξεκάθαρο «ανφάς».
Του λέω να προχωρήσει.

Σε δύο μέρες, στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας, ξαναδημοσιεύονται οι φωτογραφίες, σε πολύ μικρότερο μέγεθος, με λεζάντες με ψιλά γράμματα που εξηγούν τι ακριβώς δείχνουν.
Οι δικηγόροι μας είπαν πως αυτό θεωρείται «επανόρθωση», δεν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε κάτι περισσότερο.

Η πολυκατοικία γκρεμίστηκε τελικά. 
Δεν έπαιρνε επισκευή.
Σαν το μυαλό και το ήθος του «δημοσιογράφου – εκδότη – αρχισυντάκτη»

Κράτησα για χρόνια την εφημερίδα και την χρησιμοποιούσα ως «εποπτικό μέσο διδασκαλίας» στην αίθουσα, όταν μιλάγαμε για προπαγάνδα, ψεύτικες ειδήσεις, δύναμη των μέσων ενημέρωσης.
Αυτός ο «δημοσιογράφος» τώρα, ακόμη «παίζει» στον χώρο.

Έλα πες μου πάλι για την «έγκυρη ενημέρωση», την «δημοσιογραφική αλήθεια», την «οργή του Θεού» να δω κάτι…