Η αγρύπνια του δασκάλου

Από το πρωί διορθώνω τα γραπτά των μαθητών μου στη νεοελληνική γλώσσα Α' Λυκείου.

Θέμα η νέα γενιά και το χάσμα που τη χωρίζει από τους μεγαλύτερους. Ένα κείμενο του Μανόλη Ανδρόνικου είχα επιλέξει ως έναυσμα για τις ερωτήσεις. Η αρχική τους αντίδραση, όταν το διάβασαν, ήταν:

«Κυρία, δεν καταλαβαίνουμε...». «Κυρία, αυτό είναι τόσο ακαταλαβίστικο, όσο και το θέατρο που μας πήγατε στην Αθήνα».

(Οι Ακυβέρνητες πολιτείες του Στρατή Τσίρκα από το Θέατρο Τέχνης).

Η δική μου αντίδραση ήταν το χαμόγελο και η παραίνεση. «Να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Γράψτε μέσα από την ψυχή σας.»

Και χαίρομαι που διαβάζω κείμενα ολότελα διαφορετικά το ένα από το άλλο. Κάποια με κάνουν και δακρύζω. Μακάρι να μπορούσα να τα μοιραστώ μαζί σας για να δείτε κι εσείς από πού αντλώ την αισιοδοξία μου γι' αυτήν τη γενιά. Τη γενιά του διαδικτύου.

Τα παιδιά μας μάς έχουν ξεπεράσει. Πιστέψτε το. Και η απάθεια που αντικρίζουμε εμείς οι δάσκαλοί τους, όταν πρωτομπαίνουμε στην αίθουσα διδασκαλίας είναι μια μάσκα.

Όσο περνούν τα χρόνια και μπαίνω στην αίθουσα απαλλαγμένη από το άγχος της ύλης και των "πρέπει", όσο πετάω από πάνω μου τις αλυσίδες ενός συστήματος παιδείας που αξιολογεί την επιφάνεια και κατακεραυνώνει την ουσία, όσο αλαφρώνω το μέσα μου και πασχίζω να προσεγγίσω αυτά τα βλέμματα που αντίκρυ μου με προκαλούν να τα κοιτάξω, τόσο πιο βαθιά αισθάνομαι τη χαρά κάθε φορά που ο μαθητής μου καταφέρνει να αφήσει στο γραπτό του ένα αποτύπωμα της ψυχής του.

 Και πιστέψτε το. Ο δάσκαλος ο άξιος της αποστολής του δεν φυλακίζεται από κανένα σύστημα, όσο ασφυχτικό κι αν είναι αυτό. Αρκεί να έχει μέσα του βαθιά εννοήσει τον στίχο του σπουδαίου Σολωμού.

 " Πάντ' ανοιχτά , πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου."