Η αγάπη είναι αχίλλειος πτέρνα

Χρόνια την έβλεπα εκεί περνώντας με τ' αυτοκίνητο. Σ΄ έναν παράδρομο της εθνικής. Πουλούσε χόρτα που μάζευε η ίδια στο βουνό.  Με όλους τους καιρούς. Εκτός τις Πέμπτες.  Στο επισκεπτήριο της φυλακής. Για το μοναχογιό της.

 Καθημερινά στέκεται εκεί με το λιγοστό της εμπόρευμα.   Αποπνέει μια θλίψη βαθιά και σκοτεινή. Που έχει ποτίσει τα ρούχα της, όλη την ύπαρξή της. Πάνω απ’ το κεφάλι της έχει μόνο το γαλανό ουρανό.  Και το Θεό. Ίσως ούτε κι αυτόν. Κάθε μέρα εκεί.  Ώσπου σ’ έναν καυγά στη φυλακή βγήκαν μαχαίρια. Το θάνατο του γιου της τον  έμαθε από την τηλεόραση.

Και η μέρα κόπηκε στα δυο. Η ζωή κόπηκε στα δυο. Έφτιαξε καφέ για να απασχολήσει τα χέρια της.  Κάτι οικείο για να γαντζωθείς πάνω του όταν ο κόσμος σου γκρεμίζεται. Από τότε είχαν να τη δουν οι γείτονες. Λένε πως τα βράδια τριγυρνάει στο βουνό. Φωνάζει τ' όνομά του. Τώρα το στέκι χορτάριασε. Παραδόθηκε στα στοιχεία της φύσης. Τυλίχτηκε  στη σκουριά του χρόνου.

Η αγάπη είναι η αχίλλειος πτέρνα του καθενός μας.  Για την αγάπη μπορεί να μετακινήσει βουνά. Χωρίς αυτή πέφτει μ΄ ένα φύσημα του αέρα. Βλέπεις την καρδιά δεν μπορείς να την αλλάξεις. Και  δεν υπάρχει γιατρειά για τη ραγισμένη καρδιά.

Ιστορίες για αναπόδραστα πεπρωμένα και θανάτους χωρίς νόημα.