Η έξοδος των νέων...

Από τη μια οι ανορθολογικοί αρνητές της μάσκας, των τεστ, των εμβολίων και από την άλλη οι νέοι και οι νέες των «πλατειών». Από τη μια το «Μακεδονία ξακουστή» και το λάβαρο του άι Γιώργη, κι από την άλλη οι συναντήσεις των νέων για μια ανάσα ζωντανής επικοινωνίας. Όσοι τα ταυτίζουν, κάνουν λάθος. Η συμπεριφορά των νέων δεν έχει σχέση με τον σκοταδισμό των ακροδεξιών συνωμοσιολόγων, αλλά είναι μια υγιής αντίδραση στην έλλειψη ενεργητικής ζωής, είναι μια αντίδραση στην ψυχική αδράνεια από την έλλειψη ζωντανής επικοινωνίας.

Ένα ολόκληρο χωροχρονικό φαντασιακό πεδίο κατασκευάστηκε για να ανταποκριθεί στον περιορισμό, για να ξεπεραστεί η ακινητοποίηση του σώματος, για να μετατοπιστεί η σκέψη, να "πετάξει" μακριά από τον χώρο του εγκλεισμού και να κατευνάσει το σοκ. Όμως, όταν η vita contemplativa δεν έχει τη vita activa για να τροφοδοτηθεί, τότε το κενό δεν θα αργήσει να ενσκήψει και να προκύψει η έκρηξη ή η ενδόρηξη, η επίθεση ή η αυτοχειρία. Γιατί ο νέος/α δεν μπορεί να μιμείται σαν τον θεατρίνο του Ντιντερό, τις αισθήσεις, δεν μπορεί να μην αισθάνεται, δεν αντέχει τον συναισθηματικό ακρωτηριασμό. Εξάλλου, δεν έχει μνήμες για να ανατρέξει και να ζήσει, δεν έχει εικόνες να μηρυκάσει, αντλώντας από αυτές, όπως οι ηλικιωμένοι. Δεν έχει πραγματική ζωή που να τροφοδοτεί το φαντασιακό. Γι’ αυτό παθαίνει μια αρρώστια της ψυχής, που την είπαν «φαντασιωσική αναστολή». 

Έτσι, ο έγκλειστος νέος γίνεται κάτοικος ενός αποσπασματικού χωροχρόνου όπου δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του μια φυσιογνωμία, δεν βλέπει ένα ολόκληρο Πρόσωπο, αλλά μόνο ένα κομμάτι του. Γι’ αυτό πορεύεται μ’ έναν «ψευδή εαυτό»(faux-self). Γι' αυτό θα αποζητήσει τη στήριξη σε δεκανίκια. Εδώ πιάνουν δουλειά οι «μηχανικοί ψυχών», οι ψυχολόγοι και οι παπάδες, γενικά οι «ειδικοί». Κάποιοι απ' αυτούς μιλούν για την «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο»! Ναι, μιλούν στους νέους για την ποιοτική μετάβαση στο θάνατο! Μόνο ένας φονταμενταλιστής, ή καλύτερα ένας τζιχαντιστής θα μιλούσε για το «θάνατο» μ’ αυτόν τον τρόπο.

Σ' αυτή τη δυστοπία αντιδρούν οι νέες και οι νέοι. Επιλέγουν τη ζωή από τον ζωντανό θάνατο. Δεν θέλουν μια ζωή χωρίς νόημα, μια ζωή χωρίς άγγιγμα, χωρίς επαφή, χωρίς φιλί. Και ρισκάρουν. Κάποτε, μάλιστα, η «υγειονομική» αστυνομία της βιο-εξουσίας γίνεται πιο επικίνδυνη ακόμα και από τον θανατηφόρο ιό…