Εφιάλτες

Ξυπνά κάθιδρος. Για ένα λεπτό παγώνει. Είναι μόνος,  μαχαιρωμένος από τον εφιάλτη. Τα πνευμόνια του γεμάτα από κάτι βαρύ. Η  αναπνοή του πιέζεται στο λαιμό του. Όλοι έχουν τους δαίμονές τους. Εκείνος  ζούσε και ανέπνεε για το γράψιμο. Με μια λύσσα που άλλοι μόνο στα όνειρά τους μπορούσαν να έχουν.

Κι απόψε ο φανταστικός κριτής του. Καθημερινός, βραδινός επισκέπτης. Μη γράφεις για τα ασήμαντα, τα καθημερινά. Γράψε για το γκρέμισμα του κόσμου. Για πολέμους και επαναστάσεις. Για τους λαούς και τις μάζες. Για το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Για τα μάτια των παιδιών που λιμοκτονούν. Για  την απανθρωπιά και τον παραλογισμό του σύμπαντος.  Για τα μεγάλα και τα αληθινά. Μα για τα αληθινά γράφω, τα ανθρώπινα, ψέλλισε δειλά στο φανταστικό κριτή.  Αφού κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος.

Το βάδισμά του ίδιο με του καταδικασμένου σε θάνατο. Τρέμουν τα χέρια του στο πληκτρολόγιο. Καρφώνονται τα μάτια του στην οθόνη. Εκείνη τον κοιτάζει κακόβουλα. Οι τυπωμένες λέξεις τον περιγελούν. “Δεν ήταν αυτός ο δρόμος σου. Ψεύτικα ήταν τα μηνύματα”.

Απόμεινε μόνος μέσα σε μια κεραυνόπληκτη σιωπή.