Επιστρέφοντας...

Μια κηδεία μ’ έφερε πίσω. Στην παλιά μου γειτονιά. Στα ατέλειωτα πληκτικά απογεύματα της επαρχιακής κωμόπολης. Και  από απόφοιτος του Μετσόβιου με δική μου τεχνική εταιρεία  ξανάγινα 15 χρονών. Τότε που ποδόσφαιρο δε μπορούσα να παίξω με το ατροφικό μου πόδι και  τα αγόρια της γειτονιάς με στέλναν να μαζέψω τη μπάλα. Ούτε ποδήλατο να καβαλήσω, γιατί περίσσευαν ο  οίκτος και η χλεύη. Για μένα, τον κουτσό. Με φίλους μόνο το ραδιοφωνάκι και τα βιβλία. «My book is my shelter» έλεγα στη μάνα  με τα λειψά αγγλικά μου.

Βγες να παίξεις, παρακαλούσε  εκείνη και τα χέρια της, σκασμένα από τις ξένες μπουγάδες, κλαίγανε.  Κι εγώ έκρυβα τον πόνο μου βαθιά σ ένα μυστικό μέρος, ελπίζοντας πως κανείς δε θα τον δει.

Και τι απέγιναν τα γειτονόπουλα, ρωτώ την πεθαμένη. Ένας, που μου ’ριχνε καμιά σφαλιάρα, τώρα χτυπούσε τη γυναίκα του. Ο άλλος, καβγατζής και οξύθυμος, σκοτώθηκε  οδηγώντας μηχανάκι χωρίς κράνος. Και  ο τρίτος της παρέας, άνεργος και μέθυσος.

Και πάλι πόνεσα. Για κείνους.