«Επειδή τα δάκρυα είναι κι αυτά Πατρίδα που δεν χάνεται Κει που γυαλίσαν κάποτε ύστερα η αλήθεια ήρθε»

Πατρίδα

Μέχρι την τελευταία στιγμή ψάχνει τρόπους να τρομοκρατήσει και να διχάσει αυτός ο βόρβορος της απονομιμοποιημένης εξουσίας από τα ίδια της τα εγκλήματα, αυτός ο βόρβορος του ανεξήγητου και ανέλεγκτου πλούτου, ο βόρβορος των αδιευκρίνιστων λογαριασμών, ο βόρβορος των υψωμένων ραβδιών, ο βόρβορος των κολάκων και των δειλών. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι έχουν ηττηθεί και ότι αυτή η ήττα είναι παντοτινή.

Λογαριάζουν κέρδη, κοιτάζουν να κρύψουν τις κλοπές, ψεύδονται μπροστά στον πόνο και χαίρονται με τη βαρβαρότητα που προκαλούν. Λογαριάζουμε πένθος, κοιτάζουμε τον διπλανό μας στα μάτια και φανερωνόμαστε, λέμε αλήθεια ακόμα και πατώντας στα αναμμένα κάρβουνα του πόνου, σηκώνουμε το βάρος της βαρβαρότητας. Πως είναι δυνατόν να μας νικήσουν;

Νόμισαν ότι θα χάσουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας επειδή έκλεψαν το ιερό έδαφος όπου θυσίασαν τα παιδιά μας. Νόμισαν ότι θα θολώσει η όρασή μας από τα δάκρυα και θα μικρύνει η αλήθεια μιας τραυματισμένης πατρίδας. Τίποτα δεν κατάλαβαν. Επειδή έχουν άλλη πατρίδα από τη δική μας. Την δική μας πατρίδα τη λένε οι ποιητές. Τη λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Ετεροθαλή»:

«Επειδή τα δάκρυα είναι κι αυτά

Πατρίδα που δεν χάνεται

Κει που γυαλίσαν κάποτε ύστερα η αλήθεια ήρθε».

Αυτή θα γεμίσει αύριο τις πλατείας όλης της χώρας. Κι είναι ο πληθυσμός της ανίκητος γιατί είναι απροσμέτρητος. Και να το ξέρετε: το αύριο θα είναι πάντα σήμερα.