«Εν κοιμητηρίω»

Ύπνος στο νοσοκομείο. Για να "μετρηθεί" λέει η ανάσα μου και ο καπνός που κάπνισα επί δεκαετίες. Για να γίνει η «Μελέτη ύπνου» ενός «απνοϊκού»!

Τι όνειρα άραγε να βλέπει κανείς στο νοσοκομείο;

Θυμήθηκα τα «εγκοιμητήρια» των αρχαίων. Είχα δει ένα στην Κω του Ιπποκράτη.

Εφιάλτες φαντάζομαι.

Από έναν τέτοιο εφιάλτη ήθελα να ξεφύγω μια φορά.

Είδα στον ύπνο μου ότι δραπέτευσα απ’ αυτόν. Μ’ ένα μικρό άλμα πήδηξα έξω! Όχι, δεν ξύπνησα. Η απόδραση στο προσωπικό μου «Τρούμαν σόου» συνέβη εν ύπνω. Υπάρχει άραγε βούληση στα όνειρα; Σκέφτηκα όταν ξύπνησα. Αλλά αυτά τα ερωτήματα είναι για «ονειροκρίτες» και ψυχαναλυτές.

Τα δικά μου ερωτήματα αφορούν την πραγματικότητα.

«Εν κοιμητηρίω» λοιπόν.

Μεταφορικά εγώ, κυριολεκτικά οι πλημμυροπαθείς στο Βλοχό της Καρδίτσας όπου εννέα άνθρωποι συνεχίζουν να κοιμούνται δίπλα στο οστεοφυλάκιο, σε απόσταση λίγων μέτρων από τους τάφους*. Κυριολεκτικά και τραγικά, η 16χρονη στον Βύρωνα, οι νέοι μεταξύ Ομόνοιας και Μεταξουργείου.  Φρικωδώς πραγματικά οι Παλαιστίνιοι που ζουν, όσοι και όσο ζουν, δίπλα στους νεκρούς τους, αγκαλιά με τον «μαύρο άγγελο».

Τι όνειρα να δει το μικρό κορίτσι που σπαράζει πάνω στο νεκρό σώμα του δολοφονημένου από τη βόμβα αδερφού της; Στο γκρεμό που έχει ριχτεί, αρπάζεται απ’ ό,τι βρει, από το κλαδί της πίστης. Πιστεύει πως ο σκοτωμένος αδερφός θα πάει να συναντήσει τον επίσης σκοτωμένο πατέρα. Το μόνο που σώζει την ψυχή της, το μόνο που της επιτρέπει να δραπετεύσει από τον πραγματικό εφιάλτη της, είναι η πίστη.

Γι΄ αυτό οι βόμβες, που θεωρεί «λύση» ο Νετανιάχου, ενισχύουν το αδιέξοδο, καθώς γιγαντώνουν τον θρησκευτικό ριζοσπαστισμό. Ακόμα κι αν τα σημερινά μέλη της Χαμάς εξοντωθούν από την ισραηλινή πολεμική μηχανή, από τη σκόνη της Γάζας θα ξαναγεννηθεί και πάλι μία «Χαμάς».

Σύμφωνα με τον Τζον Γκρέι** ο δυτικός ακροδεξιός φονταμενταλισμός και ο αντίστοιχος ανατολικός (μουσουλμανικός) εκκινούν από την ίδια νεωτερική «μήτρα» και αλληλοτροφοδοτούνται. Η κάθε πλευρά αντιμετωπίζει την άλλη ως «απόλυτο κακό» μην αναγνωρίζοντας κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση ενός μελλοντικού διαλόγου.

Γι’ αυτό, η ακροδεξιά στη Δύση δεν μπορεί να δώσει ειρηνική λύση, καθώς η ύπαρξή της έχει ανάγκη τη δαιμονοποίηση του «Άλλου». Γενικά ο φανατισμός δεν δίνει λύση… Αναπαράγει μόνο τον εφιάλτη, τη σύγκρουση, το θάνατο και τα κέρδη όσων κατασκευάζουν και πωλούν όπλα…

Υ.Γ. Λένε πως οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την κρίση του 1929 με το «Ντηλ» του Ρούσβελτ και την κεϋνσιανή πολιτική του. Όχι. Χρειάστηκε ένα πόλεμος, ο δεύτερος παγκόσμιος, για να ανακάμψει η αμερικάνικη οικονομία.

 * https://www.newsbreak.gr/ellada/531375/orgi-ston-vlocho-karditsas-sto-nekrotafeio-exakoloythoyn-na-koimoyntai-oi-plimmyropatheis/

**John Gray, Η Αλ Κάιντα και η νεωτερικότητα, Μεταίχμιο