Εμφανίσιμος άντρας ψάχνει

Πάντα λάτρευε την πρόοδο. Gadgets, αυτοκίνητα με διαστημικό cadran, αυτόματο check-in στο αεροδρόμιο, super markets χωρίς υπαλλήλους, ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές, τσιπάκι ενσωματωμένο στο δάκτυλο για να ανοίγουν μαγικά οι πόρτες ασφαλείας στην δουλειά του.

Ρούφαγε ότι καινούργιο έβγαινε στην πιάτσα και ταυτόχρονα κατανοούσε το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει, για να έχει θέση στον νέο κόσμο που ξανοιγόταν μπροστά του: εξοντωτικά ωράρια για να μετονομαστεί επίσημα από “υπάλληλος γραφείου” σε “executive logistic officer”, φορτωμένες πιστωτικές κάρτες, “επαφές” όχι φίλοι.

Το μπέρδεμα στον ιδανικό αυτό κόσμο έγινε με την Μαίρη. Δέκα χρόνια μαζί, σύντροφος στο κρεββάτι και στην νοοτροπία. Η εταιρεία του ανέλαβε νέα contracts και η Κυριακή του μεταφέρθηκε την Πέμπτη, ενώ η δικιά της παρέμεινε Κυριακή.

Βλεπόντουσαν μόνο στο breakfast για 12 λεπτά περίπου. Αυτό κράτησε για αρκετούς μήνες έως ότου, μια μέρα τον πληροφόρησε ότι τις Κυριακές που αυτός δεν μπορούσε να είναι μαζί της, έβγαινε με έναν συνάδελφο από την εταιρεία της και μάλλον θα τον εγκατέλειπε.

Η μοναξιά τον τρέλανε, δεν άντεξε πολύ και καταχώρησε το αδιανόητο γι’ αυτόν κάποτε, στην εξειδικευμένη ιστοσελίδα: “Νέος άνδρας, εμφανίσιμος, μοντέρνος, στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, ψάχνει σύντροφο. Μοναδικό ζητούμενο προσόν, να παίρνει ρεπό τις Πέμπτες”…