Εμμονή

Το κίτρινο στίγμα στον τοίχο ήταν κόκκινο πανί, πρόκληση. Το κοίταζε με την άκρη του ματιού της, με την άκρη της εμμονής της. Έπρεπε να το τρίψει, να το καθαρίσει, να το εξαφανίσει.

Ο χρόνος ήταν ο δυνάστης, ο τιμωρός της. Κι όλο το εικοσιτετράωρο να έμενε άγρυπνη, σκοπός κι εργάτης,  δεν θα της έκανε τη χάρη να προλάβει, να ολοκληρώσει. Οι δείκτες του κινούνταν ράθυμα σε αντίθεση με την κινητικότητα των χεριών της. Ήταν μία μορφή τιμωρίας για ένα ατόπημα ξεχασμένο, καταχωνιασμένο. Μία επίδειξη δύναμης από έναν εχθρό άυλο.

Τα κόκκινα σημάδια στον νεροχύτη φώναζαν υπεροπτικά την ύπαρξή τους, την απειλή τους. Έπρεπε να κινηθεί εναντίον τους με όλα της τα όπλα, όλη της την δεξιότητα, όλη της την εμμονή.

Το ρολόι, πιστό όργανο του εχθρού, είχε τον δικό του ήχο. Ήταν το βασανιστήριο της σταγόνας. Παρά το θόρυβο, που δημιουργούσε η κίνησή της στον χώρο,  τον ένιωθε τακτικό, περιοδικό να την χτυπά. Τα λεπτά τόξευαν τα βέλη τους στα μηνίγγια της. Το μισάωρο δημιουργούσε τραύμα επιφανειακό. Η ώρα επέφερε πληγή που έπρεπε να επουλωθεί άμεσα.

Οι δαχτυλιές στην πόρτα του ψυγείου την έδειχναν, την στοχοποιούσαν. Παρακολουθούσαν κάθε βήμα, κάθε προσέγγιση στις άλλες συσκευές. Έπρεπε να πράξει τα δέοντα, έπρεπε να τις αφανίσει, έπρεπε να τις καθαρίσει με εμμονή.

Οι δείκτες και η κανονικότητα της δράσης τους υποδείκνυαν τη συνέπεια που έπρεπε να την διακατέχει. Έδειχναν καθαρά την σημαντικότητα του προγραμματισμού. Η ενδελεχής χάραξη σταδίων, ενεργειών και στόχων οδηγούσαν στη μέγιστη απόδοση μέσα στο πρέπον χρονοδιάγραμμα. Επέβλεπαν το αποτέλεσμα της εργασίας της, φρουροί ακοίμητοι, ψύχραιμοι κι αυστηροί.

Ο επίτοιχος μηχανισμός, εκτελεστής του αφέντη χρόνου, έπεσε ξαφνικά και διαλύθηκε εξ ών συνετέθη. Η φωνή σώπασε, οι δείκτες σκόρπισαν. Βίαια σταμάτησε η κανονικότητα. Η έμμονή, σκορπιός εκδικητικός, ενέχυσε το καθαρτήριο δηλητήριο της στο αυθάδικο στίγμα του τοίχου.

Φεβρουάριος 17