Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…

Ο Βασίλης Δημάκης ή δραπέτευσε ή δολοφονήθηκε.

Από που δραπέτευσε; Από την κόλαση. «…Αίματα! Στα πατώματα, τους τοίχους, τις πόρτες, τις βρώμικες κουβέρτες, παντού. Πρησμένα παραμορφωμένα πρόσωπα γεμάτα από αιματώματα από βαριές κακώσεις. Βασανισμένα κορμιά κουλουριασμένα σε κουβέρτες για εβδομάδες, να μην μπορούν να πάνε ούτε για την προσωπική τους ανάγκη. Στοιβαγμένες εγκαταλελειμμένες ψυχές σε θαλάμους, σε κελιά, σε κρατητήρια. Να μεταφέρονται σε κλούβες χειρότερα και από ζώα, χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδα. Σκληρός ο νομοθέτης κι απάνθρωπος ο δικαστής. Πιστοί κι οι δύο ότι η ελπίδα του ανθρώπου δεν μπορεί να ανθίσει δίχως πόνο και φόβο στην ψυχή του, κραδαίναν τον αστραφτερό, ψυχρό και ατσάλινο πέλεκυ του δικαίου πάνω από τα κεφάλια τους, με ηδονή που σε κάνει να αποστρέφεσαι τον ανθρώπινο πολιτισμό και τα επιτεύγματά του.»., γράφει ο Βασίλης Παλαιοκώστας στο βιβλίο του «Μια φυσιολογική ζωή».

Ή μήπως δολοφονήθηκε;

Τα κυκλώματα έχουν βαθιές ρίζες. Το «πρόβλημα» είναι δομικό, συστημικό. Κανείς δεν τολμάει να μιλήσει. Αν μιλήσουμε, «Θα μας βρουν στο χαντάκι» είχε πει κάποτε γνωστός δημοσιογράφος. Στο «χαντάκι», τελικά, βρέθηκε ο Γιώργος Καραϊβάζ, που τόλμησε να πει: «…πως λειτουργεί το σύστημα. Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.».

Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε.

Όπως δραπέτευσε ο Όσκαρ Ουάιλντ από τη φυλακή του Ρέντινγκ. Γιατί «Με το που γυρνάει το κλειδί στην πόρτα, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι να βγεις. Τίποτε άλλο! Ο τρόπος δεν έχει τόση σημασία. Εσύ είσαι μέσα και οι άλλοι έξω. Αυτό φτάνει για να τρελαθείς», λέει ο Ε. Μπ., παλιός ποινικός*.

Ο Βασίλης Δημάκης, δραπέτευσε, όπως και ο Ζενέ.

Ο Ζενέ (το ίδιο και ο Δημάκης) είναι η ενσάρκωση της λαϊκής ανυπακοής τόσο στους νόμους της  πειθαρχικής κοινωνίας όσο και στην πειθαρχία μέσω της γνώσης. Ήθελε λέει δύο μαθήματα για να πάρει το πτυχίο! Και μετά τι; Θα τον προσλάμβαναν στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ; Ο Δημάκης υιοθετεί την ηθική των απόκληρων, των ανώνυμων, των ξένων, των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των άλλων, όλων εκείνων των οποίων ο λόγος «καταπατείται και απορρίπτεται από την κατεστημένη «ηθική», τη διεφθαρμένη ηθική ολόκληρου του συστήματος: αστυνομία-δικαιοσύνη(δικαστές και δικηγόροι)-φυλακές-πολιτικοί***».

Ελπίζω ο Βασίλης Δημάκης να δραπέτευσε.

Γιατί «Πώς να συγκρατηθεί η θέληση για ζωή; Τούτο το ζουλάπι δεν έλεγε να προσκυνήσει την αλυσίδα. Μου απαγόρευε να ζήσω και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ ως φυσιολογική κατάσταση την αιχμαλωσία. Με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση, ψάχνοντας αδιάκοπα μια δίοδο διαφυγής. Να σκάψει, να κόψει κάγκελα, να βάλει φουρνέλο στα ντουβάρια, να φτιάξει μια σκάλα να ανεβεί στ' άστρα, μέχρι να ανακαλύψει τη μεγάλη έξοδο. Να απαλλαγεί απ' τον κυκλωτικό χορό των βρικολάκων που στήναν ολόγυρα τ' ανθρώπινα βαμπίρ. Ώσπου να βρεθεί έξω εκεί, μακριά. Να 'χει στα ποδάρια του τη φυλλωσιά του δάσους, στα πνευμόνια του τον καθάριο βουνίσιο άνεμο και να αφουγκράζεται τον αντίλαλο της φωνής του στην αστροφεγγιά.» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Βασίλη Παλαιοκώστα).

Στα σίδερα 23 χρόνια, ο Δημάκης.  

«Είκοσι χρόνια στα σίδερα! Από δω κι από κει! Αν είχα φύγει θα ήμουνα μια χαρά! Δεν βλέπεις τον Παλαιοκώστα; Τον τρέφει ο μύθος του». Ο παράνομος βρίσκεται σε πόλεμο με την Αστυνομία. Κι όταν πιαστεί, έχει υποχρέωση να αποδράσει. Είναι θέμα τιμής. Πώς έκαναν οι κρατούμενοι στον πόλεμο; Έσκαβαν λαγούμια, έτρωγαν το χώμα, έκοβαν με τα χέρια τα σύρματα για να φύγουν. Ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα τους πιάσουν. Και όταν τους έπιαναν άρχιζαν πάλι να στήνουν απόδραση. Όπως έφυγε απ’ την Κέρκυρα ο Βαλυράκης και κολύμπησε μέχρι την Αλβανία», λέει ο ποινικός στον Καπράνο (Καθημερινή)

Ελπίζω ο Δημάκης να δραπέτευσε…

*https://www.kathimerini.gr/society/253636/sto-keli-skeftesai-mono-pos-tha-vgeis/

**Δήλωση δικηγόρου Β. Καμπαγιάννη: «…Ο Βασίλης Δημάκης δεν έχει “καταδικαστεί για ληστείες με τη χρήση Kalashnikov”. Το προσωνύμιο “ο ληστής με τα καλάσνικοφ” είναι ειδησεογραφικό εφεύρημα, απολύτως ψευδές. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε καλάσνικοφ ο Βασίλης Δημάκης. Το Υπουργείο υιοθέτησε στον ιστότοπό του έναν άθλιο λίβελο, παντελώς αστήρικτο από κάθε σε βάρος του δικογραφία. Χυδαίος κιτρινισμός από αυτούς που μιλάνε στο όνομα του “κράτους δικαίου”…».

***Βασίλη Παλαιοκώστα «Μια φυσιολογική ζωή», εκδόσεις των συναδέλφων