Ελπίδα...

Οι λέξεις απαρτίζονται από μία ύλη, η οποία μπορεί να προκαλέσει εκρήξεις και να κινητοποιήσει τα πνεύματα που είναι κοκαλωμένα από το ζόφο και το φόβο. Η ποιητική γλώσσα πολύ περισσότερο, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα κοινωνικότητα, μία νέα συλλογικότητα, όπως αυτές που θάλλουν στις οπωροφόρες λέξεις των δρόμων, εκεί όπου κατοικούν εξόριστοι οι νέοι και ο νέος λόγος.

Η συστημική λογο-τεχνία, αντίθετα, είναι μία τεχνο-λογία της εξουσίας. Στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται σε μια στείρα λογοτεχνικότητα που τσιμπολογάει από Εγώ σε Εγώ, από μικρόκοσμο σε μικρόκοσμο, από αυτοπάθεια σε αυτοπάθεια.

Τα γράφω αυτά γιατί χρειαζόμαστε ελπίδα. Και γιατί η λογοτεχνία δεν είναι ένας καθρέφτης νάρκισσων, αλλά ένας τρόπος να ουρλιάζει κανείς βουβά. Γιατί η γραφή είναι «Ποίηση και Έλεος. Ποίηση: απόλαυση προσωπική, σπάνια, μυστική. Έλεος: εγκατάλειψη του εγώ σε όλους τους άλλους υποφέροντες...». Αυτά τα δύο σε κανέναν μεγάλο ποιητή δεν πάνε χώρια έλεγε ο Σ. Μπωντλαίρ. Και σε κανέναν πραγματικό άνθρωπο δεν πάνε ξέχωρα, λέμε εμείς...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ