Εκείνη η περισπωμένη

               Γύρω στα μεσάνυχτα έσκασε μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Ο ταχυδρόμος πέθανε στα δεκαεφτά  του χρόνια κι ένα κουτί καλώδια και τσιπάκια πήρε τη δουλειά. Αυτό μου έφερε λέξη με τόνο, ποιητική, φιλτάτου αποστολέα.

                Είναι ελάχιστα ποιητικές οι μέρες μου εσχάτως, μα οι συνειρμοί  δεν έχουν τέλος στα κουτάκια του μυαλού μου με τα φαγωμένα καλώδια και τα φλιπαρισμένα του τσιπάκια, για τούτο άρχισα να ψάχνω στις γραμματικές. Τι Τζάρτζανο άνοιξα, τι Τριανταφυλλίδη, τι Οικονόμου. Οξείες και βαρείες και περισπωμένες για να τονίζουμε τις λέξεις τώρα που οι ζωές μας είναι άτονες.

                Κι ύστερα βραχυκύκλωσαν καλώδια και τσιπάκια  στα κουτάκια του μυαλού και πάγωσε η οθόνη και ακατάληπτα γινήκαν τα μηνύματα κι έμεινα να αναπολώ εκείνη την περισπωμένη των χειλιών σου που έκανε όλα μου τα ρήματα συνηρημένα.

Έμεινε μοναχά το πολεμῶ.