Είμαστε η γενιά του Παύλου Φύσσα...

Σκέφτομαι τις σκοτεινές εικόνες της γενιάς μου, την ιστορία που γράφεται, τις μαύρες μέρες της εποχής μου. Σκέφτομαι τον τόπο της ντροπής, τη Μόρια, και πως ίσως κάποτε θα προσπαθήσουν να την αποκρύψουν, να πουν πως ποτέ δεν υπήρξαν οι άνθρωποι που τους φέρθηκαν ως σκουπίδια, που τους πέταξαν σαν σκουπίδια εκεί ανάμεσα στη λασπουριά, σε πρόχειρες σκηνές στημένες, στοιβαγμένοι στην εξαθλίωση, κι όλα καλά, σκέφτομαι τις μέρες που δακρυγόνα τους έριξαν όσο εκείνοι φώναζαν Azadi- Azadi που σημαίνει ελευθερία, σκέφτομαι το σύνθημα που έλεγαν «Είμαστε άνθρωποι, όχι ζόμπι!» όσο τους κυνηγούσαν στα στενά, σκέφτομαι τη μάνα με το βρέφος αγκαλιά, πεσμένη στο έδαφος που κλαίει, σκέφτομαι εκείνη την κραυγή του παιδιού με το κίτρινο μπουφάν τυλιγμένο στην καφίγια του, σκέφτομαι εκείνη τη γενιά που τους ευχήθηκε θάνατο και πνιγμό και τους αποκάλεσε «λαθραίους», που βγήκε στους δρόμους με ξύλινα ρόπαλα, που χόρεψε χαρούμενους χορούς κι έφαγε κρέας έξω από προσφυγικούς καταυλισμούς, σκέφτομαι τους γονείς που δεν θέλουν στο σχολείο παιδιά πρόσφυγες και σκέφτομαι τα ναυάγια και πόσοι μικροί Αϋλάν δεν έφτασαν, δεκάδες Αϋλάν με τους σχολικούς ελέγχους ραμμένους στα μπουφάν τους που έγραφαν «Όλα 10» δεν τα κατάφεραν και κοιτώ το κινητό μου. Μια φωτογραφία που είδα μια μέρα στη σελίδα του Παύλου Φύσσα έχω αποθηκεύσει. Και την κρατώ σαν φυλαχτό και δε λυγίζω. Επειδή η δική μου η γενιά, θα λέω στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, δεν ήταν η γενιά του μίσους και του διωγμού. Ήταν η γενιά που της έτυχε το προσφυγικό. Κι ήταν εκεί. Πλάι στης γης τους κολασμένους. Ήταν η γενιά του έντονου αντιφασισμού και της αλληλεγγύης. Η δική μου η γενιά ήταν η γενιά του Τεμπονέρα, ήταν η γενιά του Φύσσα. Κι έτσι πορεύτηκε κι έτσι άντεξε κι έτσι έζησε. Και τους διαβάζω όσα είναι γραμμένα πάνω στη φωτογραφία του νεκρού αδελφού.

"Όσο η ζωή θα λογίζεται και θα συσχετίζεται με εθνικά σύνορα, ταμπέλες και κοινωνικοκρατικά συμφέροντα πάντα θα πεθαίνουμε".

Και βαστώ.