Είμαι της βαρβαρότητας παιδί

Δεν ξέρω με τι λέξεις να περιγράψω το συναίσθημα κοιτάζοντας την. Ο θυμός μπλέκεται με τη λύπη, η οργή με τη ντροπή, η απελπισία με τον αγώνα. Δεν θέλω να κατεβάσω τα μάτια μου, θα είναι μια ήττα, αν δεν τη δω, θα με έχω χάσει, σημασία έχει, ναι, Κατερίνα μου, να παραμείνουμε άνθρωποι, μα πώς θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ' όλο αυτά, Μαρία, αν δεν την κοιτάξω όπως είναι ξαπλωμένη δίπλα σε κάδους σκουπιδιών και ανακύκλωσης, σαν ένα σκουπίδι που από λάθος δεν μπήκε στη σκουπιδιάρα να πάει στη χωματερή, αν δεν καταλάβω και νιώσω όσα της έκαναν, όπως της φέρθηκαν, σκέφτομαι τον εαυτό μου μωρό, πρέπει να με δω, πρέπει να μην ξεχάσω να με βρω, μην ξεχαστώ και δεν με δω, πρόσφυγα, μόνη, έρημη, λερωμένη, κατουρημένη, διωγμένη από παντού και φοβάμαι, φοβάμαι τις φωνές που μου λένε «Θα φύγουν έστω και με τραμπουκισμό», όπως φώναξαν τις προάλλες οι κάτοικοι των Καμένων Βούρλων στα ασυνόδευτα παιδιά, είμαι μωρό, τρέμω τις κραυγές που μου εύχονται να καώ και να πνιγώ, όπως είπαν πριν καιρό οι κάτοικοι της Λέσβου, μου κλείνουν τον δρόμο, δεν ξέρω όμως να περπατώ, είμαι μωρό, σταλιά μωρό και έχω από νωρίς, χωρίς να ξέρω το γιατί, χαρμολύπη, είμαι κουρασμένη και απελπισμένη και βρεγμένη, κι είμαι μωρό, είμαι παιδί πολέμου, είμαι της βαρβαρότητας παιδί, είμαι της πείνας, της Υεμένης το παιδί, είμαι της Καμπούλ παιδί, της Σομαλίας παιδί, της Παλαιστίνης το παιδί, εγώ, "Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με χάσει καμιά πατρίδα", κανείς δεν θα με κλάψει, είμαι ο Αϋλάν, που ξεβράστηκε δίπλα σε κάδο σκουπιδιών, είμαι μωρό, είμαι πρόσφυγας.  Ποια Ιθάκη, βρε ποιητή μου, ποιο ταξίδι; Είμαι μωρό δεν θέλω να είναι μακρύς ο δρόμος.