Δεξιά του Κυρίου: μπίζνες, παντόφλες, μεντρεσέδες

 Αν η θρησκευτική οδύνη, η οδύνη του θείου πάθους, είναι έκφραση της πραγματικής, ανθρώπινης οδύνης που δυσκολεύεται να εκφραστεί, κι αν, ταυτόχρονα, η πραγματική κοιλάδα των δακρύων είναι η κατάσταση των πρεκάριων και των προλετάριων, μία είναι η λύση στο πρόβλημα της εργατικής τάξης: να προσκυνά μια παντόφλα. Τη μια του γέροντα Παΐσιου, την άλλη του Άη Σπυρίδωνα. Παντόφλα να ‘ναι, κι οι χριστιανοί μια χαρά μετατρέπονται σε ειδωλολάτρες με τις ευλογίες της επίσημης εκκλησίας και δίχως καμιά αντίδραση της πολιτείας. Διότι έτσι γεμίζει το παγκάρι. Έτσι μαζεύεται το χρήμα, έτσι λατρεύεται ο Μαμωνάς.

Τέτοια θεάματα, βεβαίως βεβαίως, δεν στήνονται εν μία νυκτί. Οι συνειδήσεις των ευεπίφορων να τα ακολουθήσουν διαμορφώνονται από νωρίς: είναι μηχανισμοί του βαθέως κράτους και από το βαθύ σκοτάδι προετοιμάζονται. Είναι επί της ουσίας η διαδικασία του εθισμού των από κάτω στο «όπιο» που λέει ο Κάρολος Μαρξ. Σ’ εκείνο δηλαδή το συστατικό που αποπροσανατολίζει και αλλοτριώνει τις συνειδήσεις των από κάτω με τρόπο τέτοιο ώστε οι εκμεταλλεύτριες τάξεις να αναπαράγουν την εξουσία και τη δύναμή τους, συντηρώντας κάθε λογής ανορθολογισμούς και αντιεπιστημονικές δοξασίες και επενδύοντας στα πιο ταπεινά αισθήματα που δύναται να έχει άνθρωπος.

Μπροστάρης σε τούτα και ο δήμαρχος των Αθηνών, Κώστας Μπακογιάννης, που εζήλωσεν τη δόξα των ισλαμικών ιεροδιδασκαλίων και υποβοηθά τα σχολεία να μετατραπούν σε μεντρεσέδες. Δίνει, λοιπόν, σχολικούς χώρους στις ενορίες για «νεανικές ενοριακές συντροφιές» και για «στιγμές χαράς κοντά στο Χριστό». Το κατηχητικό ξανάρχεται μεταμφιεσμένο και, εξ αυτού, δριμύτερο, δωράκι στη δεξιά του Κυρίου, σε μια, σημειωτέον, προεκλογική χρονιά.

Κι επειδή, αιώνες τώρα, ο χριστιανισμός δεν εκπροσωπεί παρά μονάχα τους σαρκοβόρους επί γης κρατούντες, λησμονώντας τα πετεινά του ουρανού, όλα εκείνα τα πρωτοχριστιανικά που απαξιώνουν την εξουσία, την ιδιοκτησία, το χρήμα, τον τρυφηλό βίο, πήγαν περίπατο. Αν για κάτι κόπτονται οι απανταχού πάπες και παπάδες, είναι μην και χάσουν το παραμικρό προνόμιο: από μια σπιθαμή γης για τους ακτήμονες μέχρι τις υψηλές τους μπίζνες, σαν και κείνη στο Σχιστό.

Μεγάλο, αφορολόγητο κεφάλαιο: αυτό ήταν, αυτό είναι, και έτσι επεκτείνεται, και με το «The Green Σχιστό», η εκκλησία της Ελλάδας. Που χρειάζεται τις παντόφλες του Σπυρίδωνα και τα σχολεία του Μπακογιάννη για να επικρατεί, να εκμεταλλεύεται και να ηγεμονεύει. Και, φυσικά, οι δήθεν προσφορές προς το βασίλειον ιεράτευμα, τον κυρίαρχο δηλαδή λαό, χρησιμοποιούνται ως όχημα διάβρωσης: πώς οι βαθύπλουτοι φτιάχνουν τα ιδρύματα και κάνουν δήθεν φιλευσπλαχνίες για να απαλλάσσονται από τη φορολογία και να μην πληρώνουν; Έτσι και η εκκλησία. Επιχειρηματίας από τους εκλεκτούς, ολιγάρχης από τους παλαιότερους, ξεπουλάει ιερά και όσια, προωθώντας εμπορεύματα, παντόφλες και άλλα παρόμοια, χειρίστου είδους.

Στην Κοζάνη, το αίσχος που προσφάτως έλαβε χώρα είναι ενδεικτικό. Όλα τα καλά παιδιά της δεξιάς του Κυρίου, επενδύοντας στο σκοταδισμό, κάνουν τις δουλίτσες τους και αβγατίζουν το βιός τους. Αξιοκρατικά, εννοείται.