Δεν θέλω να έχω τίποτα κοινό

Δεν θέλω να έχω τίποτα κοινό,

με τους νάρκισσους,

που κάνουν selfie-like στον εαυτό τους,

με πόζες περισπούδαστες,

θαμπωμένοι από το τεχνητό τους φως

και αυτοθαυμαζόμενοι,

με τους “καθάριους” έλληνες,

με τον αγκυλωτό σταυρό μες στον εγκέφαλό τους,

θρεμμένο με την άγνοια,

και την καρδιά απλά μια μηχανή,

για την αναπνοή τους,

με τους “επιφανείς σοφούς”,

που έθεσαν το E=mc² εις την υπηρεσία του Διαβόλου

και πίστεψαν πως είναι θρήσκοι,

υπηρετώντας Σύστημα με Ρασπουτίνιο ζήλο

δηλώνοντας “απολιτίκ”,

με τους μακάριους,

που κλείνουνε τους πόρους της αφούγκρασης,

πνίγοντας την συνείδηση

ώστε να μην ωσμώσουνε τον πόνο του Αλλουνού

και τον εφορτωθούνε,

με τους καθώς πρέπει,

που πίστεψαν ότι η Τέχνη δεν είναι η Πολιτική,

αλλά πνευματικά βραχιόλια

και κάνουνε ουρά στα εισιτήρια του Βασιλέα Ληρ

για να θαυμάσουνε τα σκηνικά,

με τους αχόρταγους που τον αέρα μας ρουφήξαν,

“την ζωή μου, την ζωή σου και το βιός μας”,

δίχως καμίαν εντροπή,

τρέμοντας όμως το δικό μου κόκκινο όνειρο

“χωρίς κλεμμένα”,

τολμώντας να φωνάξουνε οι αχρείοι

“όχι στους κλέφτες!”

Δεν θέλω να έχω τίποτα κοινό!