Δεν είναι μόνο η 12χρονη

«…βάζουν στα χείλια τους το λαθραίο τσιγάρο και αναζητούν… φωτιά από κάποιον ενήλικα που θα γευτεί τη νιότη τους για 2-5 ευρώ. Η παιδική πορνεία στην Αθήνα είναι μια πραγματικότητα για την οποία όμως δεν μιλά κανείς.», γράφει η Αναστασία Γαλάνη (Provocateur). Στο κέντρο της Αθήνας παιδιά 13 και 16, κυρίως προσφυγόπουλα, «εκδίδονται για λίγα ευρώ…», κάτω από τα μάτια του… ευαίσθητου Μητσοτάκη (η φωτογραφία από την βραδυνή προεκλογική του βόλτα στην Ομόνοια).

Στην εκπόρνευση, όμως, τα παιδιά δεν εξωθούνται μόνο από τη φτώχια και την ανάγκη, αλλά και από μια πολιτιστική διαδικασία που τα οδηγεί στην αποδοχή του βιασμού ως φυσικής συνθήκης.

«Νόμιζα πως έτσι ήταν η αγάπη», είπε ο Μ., περιγράφοντας τον βιασμό του σε παιδική ηλικία. Για να αποδειχθεί ότι ο βιασμός δεν είναι μόνο ένας βιασμός του σώματος, αλλά κι ένας βιασμός του νου και της ψυχής, που προηγείται. Κι αυτός ο βιασμός είναι διαρκής και αόρατος, όσο και η πολιτιστική διαδικασία που τον προκαλεί και η οποία βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και τον αυτοέλεγχο της βίας (Νόρμπερτ Ελίας, Ο πολιτισμός των ηθών).

Η θρησκεία, το σχολείο, τα μίντια εκπαιδεύουν τους «κάτω» ώστε να συναινούν στο βιασμό τους. Αυτοί είναι ο μηχανισμοί «παραγωγής του habitus» (της συνήθειας), του γούστου, της "ντροπής" ή όχι,  και του «παραπλανάν». Εδώ η εξουσία φυσικοποιεί τη βία πάνω στο σώμα των εξουσιαζόμενων. Οι τελευταίοι πριν βιαστούν, έμαθαν ότι έτσι είναι τα πράγματα, έτσι είναι η ζωή, ότι η αγάπη είναι βία, βιασμός!

Ο Γουάινστιν ήταν κινηματογραφικός μεγαλο-παραγωγός. Ο Λιγνάδης ήταν διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Γεωργιάδης προβεβλημένος πολιτικός, ο Μίχος οικονομικός και πολιτικός παράγοντας. Όλοι τους εξουσιαστές. Όλοι τους βιαστές, που θεωρούν ότι η εξουσία τους τους νομιμοποιεί να βιάζουν κατά το αντίστοιχο «Jus primae noctis» του φεουδάρχη, ότι είναι κύριοι του σώματος, της ψυχής και της ζωής των «δούλων» τους, των «από κάτω», των γυναικών και των φτωχών παιδιών που νομίζουν ότι «έτσι είναι η αγάπη»!