Δεκαπέντε...

Το φθινόπωρο έφτασε με μια ολονύχτια απότομη θύελλα. Η πόλη πνίγηκε στη λάσπη. Είσαι δεκαπέντε, ο κόσμος σου μικρός, δεν σε χωράει, τρέχεις στη λεωφόρο με τη μηχανή. Ελευθερία σού τάζει, είσαι ζωντανός, κατακτητής, αθάνατος. Οι στάλες της βροχής χαϊδεύουν το κορμί σου. Εισπνέεις αχόρταγα τις μυρωδιές της βρεγμένης γης.

Τώρα κείτεσαι πάνω στη γυμνή κρύα άσφαλτο αγκαλιά με τα χίλια κυβικά. Το αίμα σου σταματημένο στις φλέβες, ο κόσμος γυαλί σπαρμένο πάνω σου. Αραιές στάλες στολίζουν τα μαλλιά σου. Οι χυμοί της νιότης ρέουν απ' το κορμί σου. Μέσα σου κατοικεί η ερημιά. Το αύριο σε περιμένει και δεν θα είσαι εκεί.

Πίκρα, ρε φίλε, στενάζει ο κολλητός σου, άγγελέ μου, σπαράζει ένα κορίτσι. Δεν υπάρχουν άγγελοι, δεν υπάρχει αλλού, μόνο εδώ. Εδώ που ξόδεψες τη ζωή σου στα δεκαπέντε σου.

Εγώ τη μάνα σκέφτομαι…