Όταν εξορίζουμε πρόσφυγες στη Ρουάντα (Μπόρις Τζόνσον), όταν τους πνίγουμε στη Μεσόγειο(Σαλβίνι) για να στείλουμε το μήνυμα, όταν επιτρέπουμε τα σκλαβοπάζαρα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Λιβύη, στο Καρά Τεπέ, στην Λαμπεντούζα, τότε ο φασισμός είναι εδώ.
«Ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα του στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...», έγραφε ο Πρίμο Λέβι. Αυτό επιβεβαιώνει η αμερικανική εφημερίδα New York Times, η οποία γράφει ότι «Από το 1907 έως το 1932, 32 Πολιτείες (των ΗΠΑ) ψήφισαν ρητούς νόμους για την ευγονική που επέτρεπαν στην κυβέρνηση να στειρώνει τους «τρελούς», τους «αδύναμους», τους «εξαρτημένους» και τους «άρρωστους» - όλους εκείνους που θεωρούνταν ανίκανοι να λάβουν τις δικές τους αποφάσεις για την αναπαραγωγή.
Περισσότεροι από 60.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά θα στειρώνονταν σύμφωνα με αυτούς τους νόμους, κάτι που συνέβη επίσης στη ναζιστική Γερμανία: Το Τρίτο Ράιχ στείρωσε περίπου 400.000 παιδιά και ενήλικες, χρησιμοποιώντας έναν νόμο του 1933 που διαμορφώθηκε σύμφωνα με (ανάλογη) νομοθεσία των ΗΠΑ.».
Ο ναζισμός και ο φασισμός του Τραμπ και της αμερικανικής δεξιάς δεν προέκυψαν σαν κεραυνός εν αιθρία, έχουν βαθιές ρίζες και χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια για να ξεριζωθούν.
