Δε θα συνηθίσουμε...

Θέλω να γράψω για τον πρόσφυγα, για τον άστεγο, για τον άνθρωπο που με κοιτά ανυπεράσπιστος στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης. Αυτόν που ο σύγχρονος καπιταλιστικός μονόδρομος καταδίκασε να σέρνεται μπροστά στα μάτια μας σε οθόνες που μας καθηλώνουν σε ενοχικούς λυγμούς είτε σε μάσκες απάθειας που όλο και πιο συχνά φοράμε.
Θέλω να πω πως είμαστε άνθρωποι και το βλέμμα μας δε θα το νικήσουν τα καθάρματα.
Δε θα συνηθίσουμε.
Αρνούμαστε να το δούμε όλο αυτό ως μια ακόμη κανονικότητα. Είναι μια φρίκη και μια ανωμαλία που υπηρετεί μόνο το κέρδος. Κι αν αυτό που θέλουν από μας είναι να σκύψουμε φοβισμένοι το βλέμμα στο ισχνό μας πορτοφόλι και να πούμε εκείνο το κανιβαλιστικό "Εμείς τουλάχιστον καλά είμαστε. Δουλίτσα να υπάρχει..."
Εμείς θα κρυφογελάμε κάθε φορά που θα μπαίνουμε με το χαμόγελο του ελεύθερου ανθρώπου στην αίθουσα διδασκαλίας να κοιτάξουμε στα μάτια τους μαθητές μας, τη μόνη ελπίδα για το μέλλον αυτής της καταραμένης φάρας που λέγονται άνθρωποι με την τύφλα τους και το μαύρο βλέμμα τους και τον φόβο στα σπλάχνα.
Εμείς θα κρυφογελάμε κάθε φορά που ένας μαθητής μας θα υψώνει το βλέμμα περήφανος στον ουρανό, όταν το νιώθει πως τα φτερά του δεν κόπηκαν και είναι έτοιμος να πετάξει.
Εμείς οι ποιητές έχουμε κουζουλό αίμα να κυλάει στις φλέβες μας.
Να το φοβάστε το κουζουλό αίμα.
...
( Δε μιλώ για τους επαγγελματίες ποιητές. Αλλά γι΄ αυτούς που ξέρουν να αφουγκράζονται τα σπλάχνα τους. Κάποιοι μπορεί και να μην έχουν γράψει ούτε έναν στίχο.)