Για την Οικουμένη των αθώων

 Σαν πολύ στα ψιλά δεν πέρασε η απροκάλυπτη χαρά της Μαρέβας Μητσοτάκη για το αποτυχημένο μεν, καραμπινάτο πραξικόπημα δε, του Γουαϊδό στη Βενεζουέλα; «Το τέλος πλησιάζει» έγραψε στο διαδίκτυο η κυρία που θέλει, μάλλον, να σώσει την Ελλάδα από τους συριζομαδούρους. Και πέρασε στα ψιλά. Όπου «τέλος» είναι η κατάργηση, ακόμα και δια της πιθανής αιματοχυσίας, νόμιμων εκλογικών διαδικασιών.

Ας μην σταθούμε στη στυγνή αδιαφορία για τις ανθρώπινες ζωές. Ας μην σταθούμε στην εγκληματική ταύτιση –από θέση ασφάλειας όμως – με τους απραξιπάτριδες που ενεργοποιούνται μόνο εναντίον εκείνων που κινούνται υπέρ της ζώσας ζωής και όχι εναντίον εκείνης τη δουλείας που ονομάζεται ζωή μέσα στους αριθμούς των ισχυρών ενός απάνθρωπου κέρδους.

Ψιλά γράμματα για τις Μαρέβες αυτού του κόσμου. Καλά για τον Άδωνη που πρόστρεξε να προσθέσει τη χαρά του δεν το συζητάμε. Και δεν αξίζει να το συζητάμε, για την ακρίβεια δεν μας αξίζει να το συζητάμε.

Όμως η Μαρέβα Μητσοτάκη πρέπει να εξηγήσει για ποιο λόγο θεωρεί ένα πραξικόπημα, δημοκρατικότερο από την δημοκρατία. Μαζί μ’ αυτή και ο σύζυγός της, Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να εξηγήσει αν συμφωνεί με τις απόψεις της συζύγου του.

Δεν είναι ψιλά γράμματα αυτά. Δεν είναι για να περνάνε «έτσι». Σκοτώνονται άνθρωποι για κάτι τέτοια… «έτσι». Θα τον ρωτήσει κανένας τον Μητσοτάκη, ή το πράγμα θα πάει «έτσι»; Σαν διάσταση απόψεων. Κάτι σαν διάσταση μεταξύ συζύγων για να μην κατατεθεί το  «πόθεν έσχες» της προσωπικής σχέσης του καθενός με το δημοκρατικό κεκτημένο. Κάτι σαν διάσταση με την ηθική, τη λογική και την αισθητική των ανθρώπων που σιωπούν επειδή τα ερωτήματά τους πνίγονται στη σιωπή καθ’ ότι ο νοηματικός αλλά και ο δικαιωματικός τους χώρος είναι ασφυκτικά μικρός.

Σε αντίθεση με τον άπλετο νοηματικό και δικαιωματικό χώρο έκφρασης και άσκησης (για να μην πω, επιβολής) δικαιωμάτων της Μαρέβας Μητσοτάκη. Διαμορφώνοντας «έτσι» την δυστοπία που λέγεται πραγματικότητα, αλλά που δεν λέγεται δημοκρατία. Νομίζω ότι και ο Βολταίρος θα συμφωνούσε με κάτι τέτοιο.

Δεν βαριέσαι όμως. Κανείς δεν δίνει σημασία στον Βολταίρο σήμερα. Ο Βολταίρος είναι ένας άστεγος. Γιατί το σπίτι του το αγόρασε η Μαρέβα Μητσοτάκη. Αμ τι νόμιζες;

Κοίτα τα μούτρα σου στον καθρέφτη και δες τη Μαρέβα να σου λέει το μυστικό: «Το τέλος πλησιάζει»… Τρόμαξε και οργάνωσε την απελπισία σου.

Μέσα στο ποίημα οργάνωσε την απελπισία σου. Γιατί είναι πολλά πράγματα το ποίημα. Για την ακρίβεια, το ποίημα είναι ό,τι δεν είναι η Μαρέβα Μητσοτάκη. Δεν περισσεύουν πολλά. Περισσεύουν όλα. Περισσεύει δηλαδή ο άνθρωπος ποιητής όταν λέει όπως ο Διονύσιος Σολωμός, «νύχτα γαλήνια σα νάβρεξε ο ουρανός ψωμί». Γι αυτές τις γαλήνιες νύχτες αγωνιζόμαστε. Στη Βενεζουέλα, στην Παλαιστίνη, στην Υεμένη, στα έναστρα έγκατα της γης, στη δακρυφόρο οικουμένη. «Με την όψη που με βια μετράει τη γη». Αυτόν τον Εθνικό Ύμνο της οικουμένης των αθώων που ποτέ καμιά Μαρέβα και κανένας Κυριάκος δεν πρόκειται να καταλάβουν.