Για την Γυναίκα του Νέου Κόσμου...

Ήξερα μια μάνα. Εκεί στις αρχές του '60, μάζεψε σε μια σκέψη το κουράγιο της, έβαλε στην μια της τσέπη την απελπισία της, στην άλλη πεντακόσιες δραχμές που τις μάζεψε κουβαλώντας πέτρες στα "δασικά", πήρε απ' το χέρι τα δύο παιδιά της και ξεκίνησε κυνηγημένη μέσ’ τη νύχτα για το μεγάλο χωνευτήρι.
Στο έβγα του χωριού την πρόλαβε λαχανιασμένη μια θεία, την τράβηξε πιο πέρα απ' τα μικρά της και της είπε. "Αν τα βρεις σκούρα εκεί που πας, γυρνά πίσω... σε μένα. Μαζί θα τ' αναστήσουμε τα μικρά σου". Εκείνη τότε απάντησε. "Εκεί που πάω, ξέρω πως έχει μια βαθιά θάλασσα. Αν δεν τα καταφέρω, θα ρίξω πρώτα αυτά μέσα κι ύστερα θα πέσω και ’γώ. Πίσω δεν γυρίζω. Χαμένοι για χαμένοι..." και ξεκίνησε...
Χρόνια μετά το είπε στα παιδιά της και κείνα την αγάπησαν λίγο περισσότερο. Ποιος ξέρει γιατί τους το είπε. Αλλά κι αυτά δεν ρώτησαν. Τι νόημα είχε πια; Στο χωριό πάντως δεν ξαναγύρισε. Αυτό το πείσμα της ...
Ένα που κατάλαβα απ' αυτή την ιστορία είναι τούτο. Πως η απελπισία και το κουράγιο, δεν έχουν κλίμακα στο μυαλό του ανθρώπου. Γι' αυτό και δεν έβγαλα κανένα συμπέρασμα. Ύστερα υπάρχουν τόσοι καλοί γονείς, καλοί νοικοκυραίοι και νομοταγείς πολίτες, εδώ μέσα και κει έξω, που είμαι σίγουρος πως θα βγουν τα σωστά συμπεράσματα χωρίς την δική μου συμμετοχή.
Για την Γυναίκα του Νέου Κόσμου ήταν να γράψω. Μάνα ήταν κι' αυτή...