Για τη 12χρονη του Κολωνού και τα παιδιά της ανάγκης

Η 12χρονη του Κολωνού και τα ανήλικα κορίτσια του κυκλώματος πορνείας, τα παιδιά με τις σπαραγμένες σάρκες και τα καμένα όνειρα, τα παιδιά της φτώχιας και της ανάγκης από τη μια, και η «ηθική των κυρίων», των οικονομικών παραγόντων, των κομματικών στελεχών, των κρατικών αξιωματούχων, των βιαστών από την άλλη.

Οι «κύριοι» θα τη βγάλουν πάλι καθαρή! Η αστική δικαιοσύνη θα κάνει τα θύματα πιο θύματα, δηλαδή σχεδόν θύτες, ενταφιάζοντάς τα στη λογική της «συναίνεσης», ότι δήθεν «τα ήθελαν»!

Όμως ένα 12χρονο κορίτσι συναινεί στο βιασμό του, μόνο αν κάποιος/α έχει τη λογική του μαρκήσιου Ντε Σαντ και αποδέχεται την «ηθική του κυρίου». Μόνο όταν θεωρεί ότι ο βιασμός είναι μία πράξη επιβεβαίωσης του δικαιώματος του «κυρίου» στη ζωή και στο θάνατο των «από κάτω», όταν αποδέχεται την κοινωνία του εμπορεύματος και της πραγμοποίησης των ανθρώπων της φτώχιας και της ανάγκης, όταν θεωρεί τα κορίτσια του Κολωνού και τα προσφυγόπουλα του Μεταξουργείου αντικείμενα, δηλαδή «πράγματα» που έχουν χάσει την ανθρώπινη υπόστασή τους, και γι’ αυτό «δεν είναι παρά θύματα που συναινούν», αφού τα πράγματα δεν βιάζονται, μόνο αγοράζονται. Και σαν αντικείμενα-εμπορεύματα που είναι δεν έχουν άλλη ανταλλακτική αξία πέρα από αυτή της ικανοποίησης της διαστροφής του «κυρίου» τους, του αγοραστή τους.

Όποιος/α, λοιπόν, δέχεται αυτή την κοινωνία που παράγει πλούσιους και φτωχούς, ανθρώπους της επιθυμίας κι ανθρώπους της ανάγκης, την «ηθική του κυρίου» και την «ηθική του δούλου», αποδέχεται συγχρόνως ότι νόμιμα παράγει βιαστές και βιαζόμενους.   

Και επειδή η ηθική της δύναμης των «κυρίων» έχει ως πυρήνα της την «περιφρόνηση» εναντίον των «από κάτω», και η «μνησικακία» των «από κάτω» δεν είναι παρά ένα είδος απολίτικης περιφρόνησης εναντίον των «από πάνω». Αλλά το θέμα δεν είναι να μισείς, αλλά να αλλάξεις το σύστημα που «περιφρονεί» τον άνθρωπο και παράγει βιαστές. Οι μνησίκακοι δεν θέλουν έναν κόσμο χωρίς αφέντες και δούλους, αλλά να γίνουν οι ίδιοι αφέντες στη θέση του αφέντη τους, βιαστές στη θέση του βιαστή τους, καταπιεστές στη θέση του καταπιεστή τους, ρατσιστές στη θέση των ρατσιστών. Αυτός που μισεί διέπεται, με άλλα λόγια, από την κουλτούρα του «κυρίου».  Αυτός είναι ο λόγος που αναπαράγεται και διαιωνίζεται το κυρίαρχο σύστημα. Και για να το πούμε με τα λόγια του Τολστόι:  «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…» (Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα).