Για τα Τέμπη...

Μακάρι - λέει - να είχε κάποιος την έμπνευση πριν αρχίσει τούτη η επιλύχνια συναυλία για τους δολοφονημένους των Τεμπών στο Καλλιμάρμαρο, να ακουστεί μέσα σε απόλυτη σιωπή και με όλα τα φώτα σβηστά τούτο το ποίημα του Ντύλαν Τόμας. Και να ξεχυθεί η σιωπή και το σκοτάδι από όλους τους θανάτους και τις εκατόμβες και να υψωθεί η μαύρη σημαία του πένθους και να σκεπάσει την πόλη και να γεμίσει τις οθόνες έτσι που να τρομάξουν αυτοί που κρατούν την εξουσία του θανάτου, ότι θα έρθει η στιγμή που «ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία».

Ντίλαν Τόμας: ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι

Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ

‘Όταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους

και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,

Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ

Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,

Αν θαλασσόπνιχτούν θ’ αναδυθούν,

Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί,

δεν θα χαθεί η αγάπηֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κάτω απ’ τις δίνες τις θαλάσσης

Χρόνια χωμένοι αυτοί,

θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα ‘βρουνֹ

Σε μέγγενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,

Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ

Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει

Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,

Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι

Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ

Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια

Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.

Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,

Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ

Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.

μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας