Για τα παιδιά με τα τατουάζ...
[ Ειρήνη Παραδεισανού / Ελλάδα / 20.05.17 ](Αν θέλουμε να μιλήσουμε ειλικρινά, το πρόβλημα στα ελληνικά σχολεία είναι η μάσκα της παραίτησης και της απάθειας που όλο και περισσότεροι μαθητές φορούν όσο περνούν τα χρόνια. Αυτό το νεκρό βλέμμα που σου πετάει κατάμουτρα:"Τα έχω δει όλα. Τι έρχεσαι τώρα κι εσύ να μου πεις;".
Και αυτή η μάσκα σπάει μόνο με την αγάπη. Την αγάπη του δασκάλου για τον μαθητή και γι' αυτό που προσπαθεί να του μεταγγίσει. Τη δίψα για απαντήσεις. Όσο ο δάσκαλος έχει μέσα του αυτήν τη δίψα, υπάρχει ελπίδα. Αφιερωμένο σ' αυτούς τους τρελούς δασκάλους λοιπόν ένα παλιό ανέκδοτο ποιηματάκι, γραμμένο για μια μαθήτρια την Ελεάννα που τώρα θα είναι ολόκληρη γυναίκα...)
...
Ο πόνος σου
μικρή μου αθώα
μοιάζει λουλούδι ακόμη ανέγγιχτο απ’ τον καιρό.
Μοιάζει φεγγάρι πελαγίσιο
που βούλιαξε στην κορυφογραμμή της Ίδης
κείνο το δειλινό του Αυγούστου
και το τρέμουλο στη φωνή σου
όταν μιλάς
τη φύση σου κραυγάζει
που μάταια προσπαθείς να κρύψεις
πίσω απ’ τα τατουάζ και τις τρύπες στα χείλια σου.
Μπορεί οι άλλοι να γελάστηκαν
και να σε είπαν
μιαν ακόμη περίπτωση χαμένη
απ’ αυτές που μετά βίας το σχολειό θα βγάλουν.
Μα ’ γω σε είδα να σωπαίνεις από θυμό
και ν’ αντιδράς
είδα τη σπίθα στο βλέμμα σου
κι αυτό μου φτάνει
για να σε κατατάξω αλλού.
Μα
Είπαμε
Καθείς και τα όπλα του
Κι όταν τα όπλα δεν είναι παρά μια ματιά ραμμένη από φόβο
κι εμμονές
Ή το πολύ πολύ
μια ενσυνείδητη επιμονή στο άθλιο καθήκον
Ποιος να σε δει κατάματα μικρή μου;
Το βλέμμα σου κρύβει φωτιές και κεραυνούς
κι αυτοί έχουνε μάθει να κρυώνουν.
...
Πηγή: fb
