Για ποια δημοκρατία μιλούν;

Ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της ΝΔ, ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών από όλα τα κόμματα, το πολιτικό (κομματικό) σύστημα μοιάζει να βρίσκεται σε περιδίνηση.

Ποια είναι η αιτία; Κάποιοι μιλούν γενικά για κρίση αντιπροσώπευσης. Άλλοι για «κρίση» που οφείλεται στη «μη δίκαιη μοιρασιά». Η άποψη των τελευταίων καταδεικνύει ότι η πολιτική αντιπροσώπευση εξαντλείται στην εκπροσώπηση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Το είδαμε στις ΗΠΑ όπου μια ομάδα υπερπλούσιων με επικεφαλής των Ίλον Μασκ, που εκπροσωπεί το «νέο» ψηφιακό καπιταλισμό,  υποστήριξε τον Τραμπ. Στην Ελλάδα του κρατικοδίαιτου κεφαλαίου ο Κυρ. Μητσοτάκης επικράτησε (σύμφωνα και με «δεξιούς» αναλυτές) γιατί είχε στα πανιά του την στήριξη ενός συνασπισμού μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Η προτίμηση όμως του πρωθυπουργού  στον επιχειρηματικό όμιλο Λάτση για μια σειρά μεγάλων έργων προκάλεσε την αντίδραση άλλων ομίλων, κυρίως του ομίλου Μαρινάκη. Οι  επικλήσεις για μια πιο «δίκαιη μοιρασιά» διαφόρων αρθρογράφων, διαμηνυτών και αγγελιοφόρων δεν τελεσφόρησαν. Στο μιντιακό μπετόν αρμέ υπέρ της κυβέρνησης της ΝΔ που χτίστηκε με τις λίστες Πέτσα, αλλά κυρίως με τις κρατικές «δουλειές», προκλήθηκε η πρώτη μεγάλη ρωγμή, με το Mega και το Βήμα να πρωτοστατούν. Η κριτική εναντίον της ΝΔ εκ των έσω (Σαμαράς) οξύνθηκε. Οι δυσαρεστημένοι ολιγάρχες πιέζουν σε όλα τα πεδία: στον τομέα της ενημέρωσης, αλλά και αμιγώς πολιτικά με την στήριξη άλλων πολιτικών παραγόντων και σχηματισμών που θα παίξουν ενδεχομένως ρυθμιστικό ρόλο στο σχηματισμό μελλοντικών κυβερνήσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις στα κόμματα. Γενικά, οι ολιγάρχες έχουν αναπτύξει ένα δίκτυο θεσμών «νόμιμης παρανομίας» με οσμή μαφίας -ΜΜΕ, ποδοσφαιρικές ομάδες-οπαδικοί στρατοί, ομάδες χρηματοδοτούμενων εμμέσως ή αμέσως βουλευτών, παραδικαστικά κυκλώματα, χορηγίες σε πανεπιστήμια, σε εκκλησιαστικές, παραεκκλησιαστικές και κοινωνικές οργανώσεις με τεράστια επιρροή και διαρκή κατήχηση κ.ά.

Με άλλα λόγια, η κρίση του κομματικού συστήματος μοιάζει να αντιστοιχεί στην κρίση του επιχειρηματικού συνασπισμού που λειτούργησε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρα) και υπέρ του Μητσοτάκη. Σ’ αυτό να προσθέσουμε και την ώθηση που δημιουργεί το διεθνές περιβάλλον με την ακροδεξιά να επιτίθεται και την κεντροαριστερά να υποχωρεί.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι αποξενωμένο από την κοινωνία, καθώς περιορίζεται να λειτουργεί συνολικά προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων. Ουσιαστικά οι μεγάλες επιχειρήσεις «αγοράζουν» το αποτέλεσμα των εκλογών. Αυτές προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας (θέσεις σε πανεπιστήμια, οργανισμούς, εταιρείες κ.ά.). Αντιθέτως, διώκουν ή υπονομεύουν (με δολοφονίες χαρακτήρα) τους ανυπάκουους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αυξανόμενη αποχή των πολιτών, ειδικά των νέων, από την εκλογική αλλά και συνολικά την πολιτική διαδικασία. Έτσι το πολιτικό σύστημα χάνει τη δημοκρατική του νομιμοποίηση. Το ιδεολογικό προκάλυμμα της ψευδο-δημοκρατίας ότι δήθεν ο πλούσιος (Ροβινσώνας) και ο φτωχός εργαζόμενος (Παρασκευάς) μπορούν να συνεργαστούν αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, καταπίπτει. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Για ποια δημοκρατία μιλούν;