Ο γάμος

 Το πεντάλ έφτανε στ’ αυτιά της, -τρόπος του λέγειν -, για να περιγράψει την αυτοσυγκέντρωση αποκλειστικά και μόνο, στη μηχανική κίνηση που εκτελούσε. Ήταν το σημείο «ζεν», με την έννοια ότι ο εξοστρακισμός κάθε άλλης σκέψης έμοιαζε απόλυτα  εφικτός.

Το αεράκι ήταν δροσερό την ώρα εκείνη, την μπάτσιζε ευχάριστα καθώς περνούσε μέσα του ψαλίδι, η κίνηση στον επαρχιακό δρόμο αραιή.

Και τότε άκουσε από μακριά την επέλαση του χαρακτηριστικού ήχου! «Μωρέ! Γάμος!», σκέφτηκε.

Αυτόματα η ταχύτητα μειώθηκε, και -μη αναμενόμενο!- οι χτύποι της καρδιάς αυξήθηκαν, σαν όπως κάποιος κίνδυνος πλησιάζει.

Τώρα πια, μια μια οι… «κούρσες» -πάντα στους  γάμους τα αυτοκίνητα αναβαθμίζονται σε… κούρσες αστραφτερές κι ετοιμοπόλεμες, έτοιμες να κατακτήσουν μυστήρια και θεατές, όπως και οι νεόνυμφοι-, περνούσαν από δίπλα της με ταχύτητα φωτός, που διπλασιαζόταν λες από τα στριγκά, βάρβαρα κορναρίσματα.

Για μια στιγμή μόνο, νόμισε πως βρισκόταν ανάμεσα σε αυτή τη φωναχτή χαρά, που όλοι όφειλαν να τη μάθουν και να συμμετέχουν! Πανικοβλήθηκε.

Αυτόματα η κίνηση επιβραδύνθηκε, κάτι μέτρα πιο κάτω ξεπέζεψε…

Τα δέντρα είναι πάντα φιλόξενα κι ευγενικά. Έκανε αυτή τη σκέψη καθώς η τελευταία «κούρσα», πέρασε από δίπλα της με τη χειρότερη φωνή απ’ όλες, σέρνοντας μια τεράστια τσίγκινη κατσαρόλα δεμένη στον προφυλαχτήρα, με την κοιλιά ανοιχτή προς τα πάνω! Έμοιαζε σα να εκλιπαρούσε και όλοι να γελούσαν με το πάθημά της. «Πλάκα στο γαμπρό!», σκέφτηκε, όχι δίχως παράταιρη –για τη στιγμή-, πίκρα!

Το δέντρο κουνούσε τρυφερά τα φύλλα, ίσα-ίσα που ακουγόταν η κίνησή τους , θωπευτική και προαιώνια. Ένοιωσε τη γλύκα της ηρεμίας της φύσης να την διαπερνά.

Η πομπή, είχε απομακρυνθεί αρκετά, μόλις και έφτανε μέχρι αυτήν ο βάρβαρος απόηχος.

Σηκώθηκε μετά από λίγο ξαλαφρωμένη «Πρέπει να συνεχίσω πριν με βρει το σκότος!», συλλογίστηκε.

Κάποια χιλιόμετρα μακρύτερα, η τελετή μόλις θα ξεκινούσε. Ύστερα οι χαιρετούρες. Μετά οι μπομπονιέρες. Οι εθιμοτυπικές φωτογραφίες. Η ανθοδέσμη στον αέρα για τις ανύπαντρες. Τα γέλια. Το τραπέζι. Η τούρτα από τρεις και πάνω ορόφους. Οι συμπέθεροι και οι χοροί.

«Αν μέσα στο κάδρο αυτό χωράνε δυο χαμογελαστά πρόσωπα, δυο μάτια αγκαλιαστά, χαλάλι!», σκέφτηκε καθώς έπαιρνε το δρόμο της.