Βιαστής, όχι πελάτης!

Δεν αντέχω άλλο την τηλεόραση. Χρυσές αντανακλάσεις, ρουζ σε υπέροχα χείλια, αρώματα, αεροπλάνα, δερμάτινα καθίσματα σε γρήγορα κόκκινα αυτοκίνητα, άντρες, πραγματικοί gentlemen. Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά δεν βγάζουν ούτε 8500 Riel τον μήνα (ή 200 ευρώ για να καταλαβαίνετε και εσείς οι Ευρωπαίοι). Ο Ponlok μου προτείνει να έρθω με δικά του έξοδα στην Ελλάδα (θα του τα δώσω όποτε μπορώ) να δουλέψω σε καφετέρια με 800 ευρώ τον μήνα, φιλοδωρήματα άλλα τόσα, σπίτι δωρεάν πάνω από την δουλειά και ωράριο πρωινό. Ζάχαρη!

Την συνέχεια δεν θέλετε να την ξέρετε αλλά εγώ θα σας την πω: αντί για ηλιόλουστη καφετέρια, δέσιμο και χαστούκια σε ένα υπόγειο στην Αθήνα (η γειτονιά είναι γύρω από μία εκκλησία, άκουσα μια άλλη κοπέλλα σαν και ‘μένα να μου λέει ότι “the church is Agios Panteleimonas”), βιασμοί, αμέτρητοι βιασμοί από αυτούς που μας φυλάνε, λίγο φαγητό και μετά “εκπαίδευση”. Μια ηλικιωμένη πολύ βαμμένη σαν πόρνη, μου φοράει ρούχα, τι ρούχα δηλαδή, μικροσκοπικά σουτιέν και κυλοτάκια και με βάζει να περπατώ προκλητικά πάνω - κάτω στο δωμάτιο. Το χειρότερο είναι με τους φρουρούς μας. Παίζουν τον ρόλο του αδιάφορου άντρα (του πελάτη όπως αντιλαμβάνομαι μερικές ημέρες αργότερα) και εγώ πρέπει να δείξω ότι μόλις τους βλέπω γοητεύομαι, ερεθίζομαι, χαμογελώ, τους μαγεύω, τους χαϊδεύω, ξεντύνομαι και τους ξεντύνω ξετρελλαμένη και “τελειώνω” μαζί τους σε ένα κρεσέντο κραυγών, βογγητών και αναστεναγμών, προφανώς τρισευτυχισμένη.

Ύστερα έρχονται οι πελάτες. Άλλοι βρώμικοι, άλλοι βίαιοι, άλλοι προσβλητικοί, άλλοι ανώμαλοι και άλλοι όλα μαζί. Φοβάμαι το ξύλο και είμαι πολύ καλή μαζί τους. Και η Nastasia φοβάται, αλλά αυτήν δεν την κτυπούν. Της δείχνουν στο κινητό την μικρή αδερφή της τι κάνει την ίδια στιγμή 2.000 χιλιόμετρα μακριά και χαμογελάνε με νόημα. Φαίνεται ότι έχουν δικούς τους παντού και κατασκοπεύουν τα σπίτια μας.

Θυμάμαι στην πόλη μου πριν από χρόνια, κάποιος καθυστερημένος βίασε μέσα στην ερημιά μια φίλη μου. Από τότε μας διηγείται κλαίγοντας, πόσο την πονάει ακόμα αυτή η επίθεση στο σώμα και στην ψυχή. Κάθε φορά τελειώνει την αφήγηση της με το πως σχεδόν λυτρώνεται, καθώς ο ανώμαλος την αφήνει να μορφάζει και να ουρλιάζει, βγάζοντας έτσι όλη την αηδία, τον πόνο και την απόγνωσή της.

Βιάζομαι να κλείσω τις σκέψεις μου γιατί έρχεται ο επόμενος πελάτης. Προσπαθώ να μαντέψω ποιος είναι. Σίγουρα δεν είναι καθυστερημένος. Ίσως είναι ηλεκτρολόγος, γιατρός, δάσκαλος, έμπορος, κάνει τον σταυρό του και έχει δύο χαριτωμένα παιδιά. Το σίγουρο γι’αυτόν είναι ότι δεν τον έχει απατήσει ποτέ η γυναίκα του, αγαπάει την Ελλάδα του, χορεύει βαριά και αντρικά, είναι δυνατός στο κρεββάτι και εγώ η πόρνη θα το ευχαριστηθώ.

Αυτό που δεν θέλει να συνειδητοποιήσει είναι ότι δεν είναι μόνος στο δωμάτιο μαζί μου. Είναι αυτός και πέντε αόρατοι άντρες. Οι τέσσερις μου κρατούν τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά και ο πέμπτος έχει βάλει τα δάκτυλά του στο στόμα μου και τραβάει τις άκρες. Έτσι χαμογελάω και φαίνονται τα δόντια μου. Έμπα Έλληνα θεέ και εγώ το θέλω!”

Σύμφωνα με μία ιδιαίτερα σημαντική μελέτη του Πανεπιστημιακού κ. Γρηγόρη Λάζου 1.200.000 άνδρες στην χώρα μας είναι περιστασιακοί πελάτες της πορνείας, ενώ 300.000 είναι συστηματικοί πελάτες. Επίσης, τουλάχιστον 90% των αλλοδαπών εκδιδομένων γυναικών εκπορνεύονται με την βία από κυκλώματα trafficking. Άλλες μελέτες αναδεικνύουν ότι 3 στους 4 πελάτες αγνοούν, ή τους βολεύει να αγνοούν, ότι δεν είναι απλά πελάτες της πορνείας αλλά βιαστές με την διπλή έννοια του όρου: απαιτούν και την χαρούμενη συμμετοχή του θύματος στο βασανιστήριό του.