Βίος ανωφελής, μάταιος και βαρύς

   Από χθες σκέφτομαι μια φράση από τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη.
«Εις εικόνας, εις σκηνάς και εις οράματα, της είχεν επανέλθει εις τον νουν όλος ο βίος της, ο ανωφελής και μάταιος και βαρύς.»

Αυτές οι τρεις λέξεις, γραμμένες από άντρα, πασχίζουν να μιλήσουν για τον εγκλεισμό στον οποίο μια αντροκρατούμενη κοινωνία καταδίκασε "τα αδύνατα μέρη της ".

Υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από τις κοινωνικές συμβάσεις; Αυτές που καταδικάζουν από τη γέννησή του έναν άνθρωπο να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Του έχουν χαράξει τον δρόμο πριν καν υπάρξει. Γεννιέται προικισμένος με όλο το πείσμα και τη γενναιότητα και την ομορφιά της ψυχής. Και του μολύνουν τη σκέψη από τα μικράτα του με το πιο αποτελεσματικό όπλο ενάντια στην ελευθερία. Τις ενοχές. Ενοχές για το σώμα του, ενοχές για τη σεξουαλικότητά του, ενοχές για την ομορφιά του, ενοχές για τον δυναμισμό του.

Μιλάω για έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που τον καταδικάσαν να είναι αλυσοδεμένος για μια ολόκληρη ζωή. Να θέλει να φωνάξει και να μην μπορεί, "γιατί τα κορίτσια δε φωνάζουν". Να θέλει να χορέψει και να μην μπορεί " γιατί τα κορίτσια δεν προκαλούν". Να θέλει να σπουδάσει και να μην μπορεί " γιατί τα κορίτσια παντρεύονται νωρίς". Να θέλει να φτιάξει τη ζωή του όπως αυτός ποθεί και να του κλείνουν τον δρόμο. Μονίμως να του κλείνουν τον δρόμο. Και φτάνει στο τέλος της ζωής του, αυτού του δώρου που του δόθηκε μονάχα μια φορά, να μην κουβαλά καθόλου αγάπη και φως μέσα του. Μονάχα πίκρα και θυμό για όλα τα "όχι". Για μια ζωή που του ήταν βάρος εξαρχής.

Από την εποχή του Παπαδιαμάντη, έχει περάσει ένας αιώνας. Το 1903 τη δημοσίευσε.

Όταν τη διαβάζω στην τάξη, τα κορίτσια θυμώνουν, τ’ αγόρια κρυφογελούν. Κάθε φορά που επιχειρώ να θίξω στην τάξη θέματα που αφορούν τα δύο φύλα, βλέπω πόσο δρόμο έχουμε ακόμη.

Βλέπω τη σύγχυση, τον φόβο, την αδυναμία συνεννόησης. Το αιώνιο -από την εποχή της Λυσιστράτης- θέμα. Τον πόλεμο των δύο φύλων.

Πηγή: fb