Αυτοί φταίνε...

Το βράδυ ακούστηκε ο θόρυβος. Κάποιοι ξύπνησαν, ακουρμάστηκαν για λίγο, γύρισαν πλευρό και ξανακοιμήθηκαν. Το πρωί πληροφορήθηκαν ότι ήταν ο γείτονας, που δεν άντεξε άλλο και πέταξε τον εαυτό του από τον δεύτερο. Πιο κάτω, στη γέφυρα της εθνικής οδού, ένας ακόμα άνθρωπος δεν άντεξε. Οι βιοχημικές εκρήξεις στο κεφάλι, η τρύπα στην αξιοπρέπεια, το διαλυμένο Πρόσωπο κι ο ίλιγγος της ματαιωμένης ζωής, κενό στο κενό.

«Μπαμ» και στο κεφάλι του γονιού που δεν έχει λαπτοπ το παιδί για να παρακολουθήσει την τηλεκπαίδευση. Κι η ενοχή που εκρήγνυται εντός του. Γιατί του λένε πως φταίει αυτός, ότι έχει ατομική ευθύνη. Αυτός χρεοκόπησε τη χώρα πριν χρόνια, γιατί δεν έκοβε απόδειξη, αυτός έριξε το σύστημα τηλεκπαίδευσης γιατί έμπαινε άσκοπα στο διαδίκτυο, αυτός κατέρρευσε το ΕΣΥ γιατί έβγαζε βόλτα τον σκύλο!

Ακόμα και τώρα που ομολογούν πως «Πέσαμε έξω» -Προσοχή! Δεν μας έριξαν, πέσαμε, όπως «μαζί τα φάγαμε»!-, πάλι θα πουν πως πρέπει να σωθούν οι τράπεζες και ότι οι άνθρωποι παρέλκουν, είναι αναλώσιμοι, περιττοί, "αφού έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουν", όπως λέει ο φασίστας από τη Μπραζίλια. Μ' αυτή τη λογική, εκατομμύρια εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να υφίστανται την έξωση από τη δουλειά, σε χιλιάδες συνταξιούχους θα κάνουν έξωση από το σπίτι καθώς και από την ίδια τη ζωή. Γιατί αυτός ο κόσμος στα μάτια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των τεχνοκρατών (άλλως πως των «ειδικών») δεν έχει ψυχή, δεν έχει ανθρώπους, έχει μόνο αριθμούς και data, έχει μόνο τιμές, στατιστικές και αλγόριθμους.

Όμως και τα θύματα, αντί για μία αγωνιστική αντίδραση, αντί για μια ανασύσταση του θρυμματισμένου Προσώπου μέσα από τον αγώνα, ρίχνουν τον εαυτό τους στο γκρεμό. Γιατί τα «πέτσινα» μίντια τους έχουν ενδοβάλει την ενοχή της ατομικής ευθύνης, ενώ τα λαϊκά κόμματα και τα συνδικάτα είναι αναξιόπιστα και ανίκανα να οργανώσουν πολιτικά την ανθρώπινη απελπισία και να την κάνουν ελπίδα. Απομένει μόνο η αυτοενοχοποίηση και ο δαιμονισμός, «η μιλιά της βουβαμάρας»(Κίκεργκωρ), του αποβλακωμένου και χειραγωγημένου ιδιώτη, αυτού που θα βρει, τελικά, καταφύγιο είτε στο κενό είτε στις αγκάλες των συνωμοσιολόγων και των φασιστών, που είναι ακόμα χειρότερα.

Απέναντι σ’ αυτή τη χρεοκοπία της ανθρωπιάς δεν υπάρχει, άραγε, εναλλακτική; Υπάρχει. Είναι η εναλλακτική του Εμείς που χτίζεται στους δρόμους της αγωνιστικής Αλληλεγγύης, στα σχολεία όπου οι μαθητές αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες προστασίας αλλά και παιδείας, είναι στα παιδιά του Κορυδαλλού που αγοράζουν λαπτοπ για τους συμμαθητές τους γιατί δεν έχουν και δεν μπορούν να συμμετάσχουν στην τηλεκπαίδευση, είναι στη δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία για τα παιδιά των ανέργων, για τα παιδιά των προσφύγων, είναι στον ντελιβερά που αγοράζει ψώνια για όσους δεν μπορούν, στην φοιτήτρια που μοιράζει ό,τι της περισσεύει. Πάνω απ' όλα, η εναλλακτική είναι στον αγώνα για έναν διαφορετικό κόσμο, που δεν θα έχει παιδιά χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση, και που ένα κομμάτι ψωμί δεν θα χρειάζεται έναν τόνο αλυσίδες...