Αυτοί που δεν πεθαίνουν ποτέ

Ένα μικρό κύμα λικνίζεται στον ωκεανό, περνώντας υπέροχα. Απολαμβάνει τον άνεμο και τον καθαρό αέρα, έως ότου συνειδητοποιεί ότι άλλα κύματα μπροστά του, σκάνε και συντρίβονται στην ακτή, τα περισσότερα σε βράχους. "Θεέ μου! Αυτό είναι τρομερό!" λέει το μικρό κύμα. "Αυτό θα συμβεί και σε 'μένα!" Εκείνη την στιγμή, ένα άλλο κύμα έρχεται κοντά στο μικρό κύμα, του ρίχνει ένα αμείλικτο βλέμμα και του λέει: "Γιατί έχεις αυτό το αξιοθρήνητο ύφος;". Το πρώτο κύμα λέει "Δεν καταλαβαίνεις! Όλοι μας, αργά ή γρήγορα, θα συντριβούμε! Όλα εμείς τα κύματα θα γίνουμε μηδέν! Ανύπαρκτα! Δεν είναι τρομερό;". Το δεύτερο κύμα απαντάει, "Όχι, δεν κατάλαβες τίποτα. Δεν είσαι ένα κύμα, είσαι κομμάτι του ωκεανού!" (από το "Tuesdays with Morrie" του Mitch Albom)

 Το ερώτημα μου έρχεται αβίαστα: Πέθανε ο Γιάννης Ρίτσος, η Edith Piaf, o Karl Marx, o Ντέμης Ρούσσος, η δασκάλα μου; Προφανώς από τότε που έπαψαν να αναπνέουν, έχασαν την απόλαυση του κόκορα με μακαρόνια, του σεξ, του κρασιού, της ολονύχτιας συζήτησης, της θάλασσας και του zapping για τους νεώτερους. Εμείς αδιαφορούμε εάν υπήρξαν όμορφοι, άσχημοι, κοντοί ή ψηλοί. Οι ιδέες, τα τραγούδια, τα ποιήματα, η διδασκαλία τους όμως είναι ζωντανά, υγιή και αθάνατα. Ζουν μέσα από αυτά και όχι μόνο ζουν αλλά και γονιμοποιούν πνευματικά τις επόμενες γενιές!

 Βίωσα έντονα τις ρήσεις του Michel Albom στη δουλειά μου στο νοσοκομείο απέναντι σε σοβαρότατη ασθένεια. Υπήρξαν ασθενείς μας οι οποίοι όταν ήταν νέοι δίδαξαν στο παιδί τους “Κοίτα τον εαυτό σου και μόνο το συμφέρον σου!” και εισέπραξαν ύστερα από χρόνια ως αμοιβή για το ιδιαίτερο φροντιστήριο, την μοναξιά στην μάχη τους με την ασθένεια. Παιδιά τα οποία μούτρωναν όταν ο γιατρός τους έλεγε ότι “ο πατέρας σας πάει καλύτερα”, καθώς ήδη είχαν χωρίσει την κληρονομιά.  Ήταν οι χειρότεροι και απαιτητικότεροι ασθενείς καθώς πράγματι το πρόβλημά τους ήταν σοβαρότερο όλων των άλλων: δεν κινδύνευαν να πεθάνουν μόνο οι ίδιοι, αλλά χανόταν μαζί τους και ο κόσμος τους.

 Αντίθετα υπήρξαν γλυκύτατοι άνθρωποι οι οποίοι συχνά μας πλησίαζαν κι έλεγαν: “Παιδί μου, δεν θέλω να πεθάνω. Φοβάμαι όμως και τον πόνο, κάντε κάτι γι’ αυτόν. Αν όμως πεθάνω, έχω μια παρηγοριά. Άφησα την γυναίκα μου και την δουλειά μου στα χέρια δύο καλών παιδιών. Είναι εδώ μαζί μου και στεναχωριούνται για μένα. Πες τους ψέματα ότι πάω καλά…”. Δεν ήταν ψέμα ότι πήγαιναν καλά. Παλεύαμε μόνο για το σώμα τους, γιατί η ψυχή και ο κόσμος τους παρέμεναν ολοζώντανοι.

 Έχω 5 χρόνια μέχρι να πάρω σύνταξη και να αφήσω την Διεύθυνση αυτού που έφτιαξα με αίμα και ιδρώτα και μετά να συντριβώ σαν κύμα, κάποια στιγμή στην ακτή. Λάθος, δεν θέλω και δεν θα πεθάνω! Στους συνεργάτες μου εμφύσησα τα δικά μου ιδανικά, σαν πνευματικά γονίδια, τα οποία τα έκαναν δικά τους και θα τα προασπίζουν ΚΑΙ κατά την διάρκεια της δικής τους διαδρομής. Μην νομίζετε ότι το έκανα με μόνο κριτήριο ότι τους αγαπάω… θα ήμουν ψεύτης! Το έκανα κυρίως για να συνεχίσει μέσω αυτών, η δική μου βασιλεία! Διαβάστε μετά το "Tuesdays with Morrie", το “Εγωιστικό Γονίδιο” του Richard Dawkins και θα με καταλάβετε.

 *Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής – Ακτινοφυσικής του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας