Ας μπλέξουμε και μια φορά

Αν ήσουν γιος μου, σύντροφος, αγαπημένος δεν θα καθόμουνα με σταυρωμένα χέρια. Θα χιμούσα, θα τους έβγαζα τα μάτια. Θα πάλευα με νύχια και με δόντια να σε σώσω. Θα ‘πρεπε πρώτα να σκοτώνανε εμένα πριν ακουμπήσουν έστω και μια τρίχα απ’ τα μαλλιά σου.

Αν ήσουν γιος μου, σύντροφος, αγαπημένος θα ούρλιαζα, θα χάλαγα τον κόσμο. Θα έβρισκα τη δύναμη με χίλιους να τα βάλω, με λύσσα και ορμή, με μάτι που γυαλίζει.

Διάολε, αν ήσουν γιος μου, σύντροφος, αγαπημένος, δεν θα κοιτούσα, δεν θα έβγαζα το κινητό να καταγράψω, δεν θα έλεγα «μην μπλέκεις»,  θα έμπλεκα.

Δεν θα σε λέγαν Ζακ ή Τζόρτζ ή…, θα είχες καταφέρει να αναπνεύσεις και θα ζούσες.

Κι αν δεν σε νιώσω κάποια μέρα γιο μου, σύντροφο, αγαπημένο –κι ας είσαι κάποιου άλλου που δεν είναι εκεί για να σε προστατέψει- κι αν δεν μπλέξω, κι αν δεν σε υπερασπιστώ  θα τους αφήνω να σε σκοτώνουν κάθε μέρα.