Ας κάνουμε τη ζωή ΖΩΗ

"δεν είμαστε ποιήματα για απαγγελία και πώληση αλλά για αυτοπυρπόληση"

Το μαγιό μου πνέει μεσίστιο από χτες. Μα είναι ακόμα ζεστές οι μέρες μας και το σώμα ακόμα σε θερμοκρασία ζώντων και πλήρως ικανό προς κίνηση. Γι’ αυτή την κίνηση θέλω να σου μιλήσω απόψε. Την κίνηση προς τη  θάλασσα, προς τον χορό, προς το φιλί, προς τον διπλανό, προς τον δρόμο. Όσοι ακόμα έχουμε θερμοκρασία ζώντων χρωστάμε ένα κολύμπι, έναν χορό, ένα μεθύσι, ένα φιλί ακόμα, μια ακόμα αγκαλιά, μια πορεία, ένα σύνθημα στον τοίχο κι ένα στην καρδιά, μια ακόμα προσευχή, για όλα τα σώματα που κρυώνουν και ακινητούν. Λόγω εργατικού ατυχήματος, στα 50(;), στα 17(;), στα και εγώ δεν ξέρω πόσα (πόσα εργατικά ατυχήματα έχουμε από την αρχή του έτους;). Με το μηχανάκι, πριν ή μετά την παράδοση της τελευταίας παραγγελίας; Με χτύπημα στο κεφάλι, τυλιγμένη σε πάπλωμα; (είχε κι εκείνη άραγε δυσανεξία στο ψύχος; πόσες γυναικοκτονίες από την αρχή του έτους;) Με εγκαύματα σ’ ένα νοσοκομείο; (πόσες απόπειρες;) Με αιτία θανάτου τον πνιγμό σε κάποιο πέλαγο, την αφυδάτωση, το τσίμπημα σκορπιού, το δάγκωμα ανθρώπου; Για όλα αυτά τα σώματα που δεν θα δουν το πρόσωπό τους σε νομίσματα, που δεν θα τα υμνούν σε εμβατήρια εθνικά ούτε θα απασχολήσουν τα πρωτόκολλα ή θα ακινητήσουν τις σημαίες και τα λάβαρα στη μέση των ιστών.

Το μαγιό μου πνέει μεσίστιο κι άμα κατέβεις σήμερα να κολυμπήσεις και σου φανεί λίγο πιο αλμυρή η θάλασσα μη με κατηγορήσεις. Είναι που θα λείπουν από τις απλώστρες τόσα άλλα μαγιό,  είναι για τις απουσίες από τη θάλασσα και τον χορό, απ’ το φιλί και απ’ τον δρόμο κι απ’ το πλάι μας. Οι θρόνοι ποτέ ορφανοί δεν μένουν, ποτέ δεν ερημώνουν όπως ερημώνει ένα παράθυρο, ένα χέρι στον κύκλο του χορού, στον δρόμο, όπως ορφανεύει ένα παιχνίδι παιδικό, η διπλανή στην αμμουδιά πετσέτα, ένα στόμα.   Γι’ αυτό όσο είναι ακόμα ζεστές οι μέρες μας και το σώμα ακόμα σε θερμοκρασία ζώντων και πλήρως ικανό προς κίνηση, πάντα θα χρωστάμε ένα κολύμπι, έναν χορό, ένα μεθύσι, ένα φιλί ακόμα, μια ακόμα αγκαλιά, μια ακόμα πορεία, ένα σύνθημα στον τοίχο κι ένα στην καρδιά, μια ακόμα προσευχή, ένα όνειρο, μια προσπάθεια ακόμα για έναν άλλο κόσμο, ανθρώπινο, χαρούμενο, κινούμενο, για όλα τα σώματα που κρυώνουν και ακινητούν, για όλα τα σώματα για όλες τις ψυχές που δεν πρόλαβαν… Θα χρωστάμε να κάνουμε αυτήν την παύλα ανάμεσα στις δύο ημερομηνίες όσο πιο παχιά, όσο πιο χοντρέλω και γεμάτη και χορταστική μπορούμε κι ας γίνει και η θάλασσα πιο αλμυρή από δάκρυα (δακρύζουν κιόλας οι άνθρωποι όταν πονάει η ψυχούλα).

Θα το φορέσω πάλι κι ας μη στέγνωσε, θα κάνω τις τελευταίες βουτιές που χρωστώ (μιας και προήχθην εσχάτως σε αρωγό αναπληρώτριας παραθαλασσίως και δεν τη βλέπω πια στις διαφημίσεις), κι ίσως μετά κι ένα βασιλικό μεθύσι  πριν τον δρόμο (έχω βρει ένα κρασί χύμα!!!), κι άμα ακούσω μουσική θα τη χορέψω και θα την τραγουδήσω δυνατά, όπως οφείλει ένα σώμα σε θερμοκρασία ζώντων. Η θάλασσα κι ο κόσμος περιμένει. Γιατί, παρόλο που μοιάζει  όλο και περισσότερο με στημένο παιχνίδι,  όσο ζωή την λέμε οφείλει και να είναι… Εδώ και τώρα...βλέπεις είναι μόνο μία...