Απώλειες

Πού την έχασα, γαμώτο; Πού στο διάβολο την έχασα; Έκανα το σπίτι άνω-κάτω. Παντού έψαξα. Στα συρτάρια, στη ντουλάπα, στο ψυγείο, στο πλυντήριο, στο καλάθι με τ’ άπλυτα, στη στάχτη του τζακιού, στη σακούλα που ‘χω για ανακύκλωση και στην άλλη με τα κανονικά σκουπίδια. Έψαξα στ’ αυτοκίνητο. Βρήκα μόνο ψιχουλάκια, φύλλα από τυρόπιτες, ένα δίευρω κι ένα σάπιο μανταρίνι κάτω απ’ το κάθισμα του οδηγού. Κοίταξα στο γραφείο. Μέσα σε κάθε φάκελο. Σκάλισα κάθε δήλωση, λογαριασμό και αλληλογραφία. Τίποτα. Μόνο ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι αλκοόλ για μια επιτυχία που η γιορτή της κόπηκε στη μέση, αιφνίδια εντελώς και δεν ανένηψε. Δεν τη βρήκα πουθενά. Μα ήμουν σίγουρη ότι την είχα. Κι όμως πουθενά δεν τη βρήκα εκείνη την Τρίτη.

Τρίτη με έπαιρνες τηλέφωνο και κλείδωνα την πόρτα και τη φωνή σου κλείδωνα και εκείνο το ωραίο σου μου ‘λειψες, εκείνο απ’ όλα πιο πολύ, που μ’ έκανε να βγάζω τη βδομάδα.

Πουθενά δεν τη βρήκα εκείνη την Τρίτη κι ας χάλασα τον κόσμο. Όφειλα πια να το παραδεχτώ ότι χαμένη ήταν για πάντα.

Μα αν κατά τύχην όλως,  κάποιος σας τη βρει και μου τη φέρει, θα του χαρίσω μια Δευτέρα.